ماده ۶۸۴ قانون مدنی

عقد ضمان عبارت است از این که شخصی مالی را که بر ذمه‌ دیگری است به عهده بگیرد. متعهد را ضامن طرف دیگر را مضمون‌له و شخص ثالث را مضمون‌عنه یا مدیون اصلی می‌گویند.

پیشینه

درصورت فقدان تراضی خاص بین طرفین، ضمان، مشتمل بر ملحقات دین، هزینه های قابل مطالبه، و هزینه هایی است که پس از اخطار به ضامن، صرف گردیده است.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

به دلیل مطابقت مفاد بند 2 ماده 292 قانون مدنی با ضمان، ایجاد تعهد جدید، دلالت بر از بین رفتن تضمین های تعهد سابق دارد. و بین ضمان و انتقال دین، باید قائل به تفاوت های زیر شد:

-        در انتقال دین، متعدٌله مداخله ای نداشته؛ و طرف قرارداد انتقال دین محسوب نمی گردد. اما در ضمان، متعهدٌله، یکی از طرفین عقد است.

-        در انتقال دین، تضمیناتی که به دین قبلی تعلق دارد؛ ازبین نمی رود؛ ولی در ضمان؛ تضمینات دین سابق، اعتبار خود را از دست می دهند.

ضمان، تعهدی است تبعی. زیرا ضامن، دینی را برعهده می گیرد؛ که متعلق به مضمونٌ عنه بوده است.

مستندات فقهی

با استناد به آیه 40 سوره قلم، " سَلْهُمْ أَيُّهُمْ بِذلِكَ زَعِيمٌ"، می توان قائل به پذیرش ضمان گردید.