ماده ۵۵۷ قانون مدنی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
اگر کسی مالی برای [[تجارت]] بدهد و قرار گذارد که تمام منافع، مال مالک باشد در این صورت معامله، [[مضاربه]] محسوب نمی‌شود و عامل، مستحق [[اجرت‌المثل]] خواهد بود مگر این که معلوم شود که عامل، عمل را [[تبرع|تبرعاً]] انجام داده‌است.
اگر کسی مالی برای [[تجارت]] بدهد و قرار گذارد که تمام منافع، مال مالک باشد در این صورت معامله، [[مضاربه]] محسوب نمی‌شود و عامل، مستحق [[اجرت‌المثل]] خواهد بود مگر این که معلوم شود که عامل، عمل را [[تبرع|تبرعاً]] انجام داده‌است.


*{{زیتونی|مشاهده ماده قبلی}}
*{{زیتونی|مشاهده ماده بعدی}}
== نکات توضیحی تفسیری دکترین ==
== نکات توضیحی تفسیری دکترین ==
مقتضی ماهیت مضاربه این است که سود حاصل، بین طرفین تقسیم گردد. اگر آنان توافق نموده باشند؛ که همه منافع تجارت متعلق به مالک سرمایه باشد؛ چنین عقدی را، باید بضاعت نامید نه مضاربه.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=اساس در قوانین مدنی (المدونه)|ترجمه=|جلد=|سال=1387|ناشر=گنج دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1442296|صفحه=|نام۱=محمدجعفر|نام خانوادگی۱=جعفری لنگرودی|چاپ=1}}</ref>
مقتضی ماهیت مضاربه این است که سود حاصل، بین طرفین تقسیم گردد. اگر آنان توافق نموده باشند؛ که همه منافع تجارت متعلق به مالک سرمایه باشد؛ چنین عقدی را، باید بضاعت نامید نه مضاربه.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=اساس در قوانین مدنی (المدونه)|ترجمه=|جلد=|سال=1387|ناشر=گنج دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1442296|صفحه=|نام۱=محمدجعفر|نام خانوادگی۱=جعفری لنگرودی|چاپ=1}}</ref>
خط ۱۳: خط ۱۶:
== منابع ==
== منابع ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
 
{{مواد قانون مدنی}}
[[رده:مواد قانون مدنی]]
[[رده:مواد قانون مدنی]]
[[رده:اموال]]
[[رده:اموال]]
[[رده:عقود-معین]]
[[رده:عقود-معین]]
[[رده:مضاربه]]
[[رده:مضاربه]]

نسخهٔ ‏۱۱ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۱۵

اگر کسی مالی برای تجارت بدهد و قرار گذارد که تمام منافع، مال مالک باشد در این صورت معامله، مضاربه محسوب نمی‌شود و عامل، مستحق اجرت‌المثل خواهد بود مگر این که معلوم شود که عامل، عمل را تبرعاً انجام داده‌است.


  • مشاهده ماده قبلی
  • مشاهده ماده بعدی

نکات توضیحی تفسیری دکترین

مقتضی ماهیت مضاربه این است که سود حاصل، بین طرفین تقسیم گردد. اگر آنان توافق نموده باشند؛ که همه منافع تجارت متعلق به مالک سرمایه باشد؛ چنین عقدی را، باید بضاعت نامید نه مضاربه.[۱]

اگر طرفین، توافق نمایند که کل سود حاصل از تجارت، متعلق به مالک سرمایه باشد؛ چنین عقدی به عنوان مضاربه، باطل است؛ زیرا در آن، عوضی دیده نمی‌شود؛ درحالیکه مضاربه باید معوض باشد.[۲]

یکی از عناصر مضاربه، تقابل بین تجارت مضارب، و سود حاصل از عمل او است. چراکه اگر تجارت مزبور تؤام با منفعت باشد؛ نباید تلاش‌های عامل، بی پاداش بماند. و چنانچه مضاربه سودی دربرنداشته باشد؛ دیگر نتیجه ای حاصل نشده؛ تا بتوان عامل آن را، مستحق پاداش دانست.[۳]

سوابق فقهی

اگر بین دو شخص، قرارداد سرمایه‌گذاری منعقد گردد؛ و واجد عنوان مضاربه نباشد؛ دراینصورت عامل آن، مستحق اجرت المثل است. مگر درصورت وجود قصد تبرع؛ زیرا مادامی که قصد تبرع احراز نگردیده؛ عمل مسلمان محترم است.[۴]

منابع

  1. محمدجعفر جعفری لنگرودی. اساس در قوانین مدنی (المدونه). چاپ 1. گنج دانش، 1387.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1442296
  2. سیدحسن امامی. حقوق مدنی (جلد دوم) (در اجاره، مساقات، مضاربه، جعاله، شرکت، ودیعه، عاریه، قرض، قمار، وکالت …). چاپ 12. اسلامیه، 1375.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1592436
  3. محمدجعفر جعفری لنگرودی. الفارق (دایرةالمعارف عمومی حقوقی) (جلد پنجم) (مصحف-هبه). چاپ 1. گنج دانش، 1386.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4390156
  4. سیدمصطفی محقق داماد. قواعد فقه بخش مدنی (جلد دوم) (مالکیت و مسئولیت). چاپ 28. مرکز نشر علوم اسلامی، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1699016