ماده 78 قانون تجارت الکترونیکی

ماده 78 قانون تجارت الکترونیکی: هر گاه در بستر مبادلات الکترونیکی در اثر نقص یا ضعف سیستم‌ مؤسسات خصوصی و دولتی، به‌ جز در نتیجه قطع فیزیکی ارتباط الکترونیکی، خسارتی به‌ اشخاص وارد شود، مؤسسات مزبور مسؤول جبران خسارات وارده می‌باشند مگر اینکه‌خسارات وارده ناشی از فعل شخصی افراد باشد که در این صورت جبران خسارات‌ برعهده این اشخاص خواهد بود.

مواد مرتبط

• ماده 73 قانون تجارت الکترونیکی

توضیح واژگان

موسسات خصوصی: موسسات خصوصی تنها به حساب شخص خصوصی اداره می شوند و از این رو موسسات مزبور تابع مقررات قانون مدنی و یا قانون بازرگانی اند و وجوه و اموال انها جزء اموال خصوصی است و کارمندان و کارکنان انان تابع مقررات و حقوق خصوصی هستند و اختلافات و دعاوی ان ها در صلاحیت دادگاه های عمومی است.

موسسات عمومی: این موسسات شامل موسسات وابسته به نهاد ریاست جمهوری و وزارتخانه ها، قوه مقننه، قوه قضائیه ، و موسسات وابسته به سایر اشخاص حقوقی حقوق عمومی مثل شوراها و سازمان های محلی و... هستند که با عناوین مختلفی مانند سازمان، موسسه، بنیاد، مرکز، نهاد، شرکت، صندوق و... تشکیل شده اند.

خسارت: از باب لغت خسارت را به معنی: ربح، ضرر کردن، زیانمندی، ضرر و زیان اورده اند. ولی در معنای اصطلاحی این کلمه به دو مفهوم به کار رفته:

1. خسارت به معنای زیان وارد شده.
2. خسارت به معنای جبران ضرر وارده

در عرف نیز این کلمه به دو معنای خسارت زدن و خسارت پرداختن امده است.

نکات توضیحی

قواعد حل تعارض صلاحیت محاکم در نظام حقوقی ایران عمدتا در قانون مدنی و ان هم نه به طور کامل مطرح شده و از انجا که این بخش از مواد قانون تجارت الکترونیکی در سال 1307 تصویب شده است، لذا قانون گذار به بحث تعیین صلاحیت محاکم در محیط دیجیتالی توجه نداشته است. قوانین مالکیت فکری ما نیز عنایتی به بحث تعیین صلاحیت محاکم در دعاوی بین المللی چه در محیط فیزیکی و چه در محیط مجازی نداشته اند و جالب تر اینکه در نظام حقوقی فعلی ما، اساسا قانون خاص در خصوص حمایت از اسرار تجاری وجود ندارد و بالطبع، مقرراتی نیز در مقوله حل تعارضات در دعاوی بین المللی نقض اسرار تجاری در حقوق ما وجود ندارد.

محیط دیجیتالی در کنار مزایای بیشماری که دارد، چالش های حقوقی فراوانی را نیز برای صاحبان دارایی های فکری از جمله صاحبان اثار ادبی و هنری ایجاد کرده است؛ زیرا در محیط دیجیتالی نسبت به محیط فیزیکی، دسترسی تعداد بیشماری از اشخاص حقیقی و حقوقی در سراسر جهان به اثر ادبی و هنری میسر شده، امکان تکثیر اثر در تعداد فراوان و با کیفیتی برابر با نسخه اصلی فراهم گشته، به طور همزمان می توان اثر را در کشورهای مختلف توزیع کرد، احراز نقض حق و تشخیص نقض کننده حق، دشوار و گاه غیر ممکن شده است و به دلیل از بین رفتن اصل سرزمینی بودن در محیط دیجیتالی، تعیین دادگاه صالح به رسیدگی و قانون حاکم بر دعوی پیچیده تر شده است. بر این اساس علم حقوق مکلف است برای کاهش دغدغه های صاحبان اثار، قواعد حقوقی موثر، کارا و متناسب با اقتضائات محیط مجازی وضع نموده و ابزارهای اجرای قانون را نیز پیش بینی کند.

حکم ماده 78 قانون تجارت الکترونیکی، تنها ناظر بر مسئولیت مدنی قهری بوده و منصرف از مسئولیت مدنی قراردادی می باشد و لذا در مواردی که ایراد خسارت تنها ناشی از نقض یک تعهد قراردادی باشد، مبنای مسئولیت متعهد متخلف، رابطه قراردادی فیمابین می باشد که بر طبق قواعد حقوق قراردادها اعمال می گردد.

در مواردی که خوانده به موجب یک قرارداد خصوصی وظیفه حفاظت از داده های یک شخص را به عهده گرفته است، قرارداد مزبور حاکم بر حدود مسئولیت موسسه بوده و برای تعیین حدود وظیفه وی بایستی به قرارداد، عرف و در نهایت به قانون رجوع کرد. البته این ترتیب در مواردی است که حکم قانون یا عرف جنبه اجباری نداشته و تکمیلی یا تفسیری باشد والا حکم قانون امره مقدم بر قرارداد و عرف است.

متن ماده 78 قانون تجارت الکترونیکی، به گونه ای تنظیم شده است که تنها موارد خاصی از علل ورود خسارت را شامل می گردد و شمول و گستره کافی ندارد. این مهم بویژه زمانی نمود می یابد که توجه کنیم که بموجب قواعد عام مسئولیت مدنی قهری هر کس زیانی به دیگری وارد نماید در صورت اجتماع شرایط عام مقرر در قانون ملزم به جبران خسارات وارده می باشد. فی الواقع حکم مقرر در ماده فوق الذکر موهم این معناست که در حوزه مسئولیت مدنی قهری ناشی از تخلف از مقررات مربوط به حمایت از داده نمی توان به قواعد عام مسئولیت مدنی استناد نمود و تنها در حدود مقرر در این ماده می توان حکم به جبران خسارت داد.

ماده 78 قانون تجارت الکترونیکی، مبنای مسئولیت موسسات واسطه یا تامین کننده خدمات در این ماده، نقض وظیفه مراقبت بواسطه نقص یا ضعف سیستم های موسسات مزبور است.

جرایم رایانه ای غالبا بسیار سریع به وقوع می پیوندند و از شروع جرم تا اجرای ان فاصله ای وجود ندارد. گاهی فاصله تنها به اندازه فشردن یک کلید است. مرتکب می تواند، با استفاده از خصوصیات پیش گفته برای یک بار برنامه ای را روی رایانه هدف نصب نماید که مثلا به طور مکرر مبالغ ناچیزی از حساب یک فرد یا شرکت برای او واریز شود و این امر تا بینهایت تکرار شود. این بدان علت است که عمل فیزیکی که مجرم انجام می دهد یک بار انجام می شود، اما رایانه به طور خودکار ان را تکرار می کند.

مقالات مرتبط

درآمدی بر مسئولیت مدنی در فضای سایبر