ابعاد حقوقی میراث مشترک بشریت در فضای ماورای جو

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو

ابعاد حقوقی میراث مشترک بشریت در فضای ماورای جو نام مقاله ای از بیژن عباسی و مرتضی رستمی بوده که در شماره دوم دوره هفتم (تابستان 1394) مجله علمی مطالعات حقوقی منتشر شده است.

چکیده

     مقاله حاضر که به فضای ماورای جو با رویکردی حقوق بشری نگریسته، پس از بیان مفهوم، پیشینه و عقاید مخالفان اصل میراث مشترک بشریت در فضای ماورای جو، به تحلیل عناصر پنج­گانه ­ی آن شامل: غیرقابل تخصیص بودن، تقسیم منصفانه منافع، نفع بشریت، مدیریت بین­ المللی و استفاده صلح­ آمیز پرداخته است که مهمترین دستاورد این مقاله، پاسخ به برخی از چالش ­های موجود در زمینه­ ی­ شناسایی فضای ماورای جو به عنوان میراث مشترک بشریت می­ باشد و می­تواند دستیابی هرچه بیشتر کشورهای فاقد فناوری فضایی به فضای ماورای جو را توجیه نماید. امروزه، نظریه ­ای که فضای ماورای جو، کره ماه و سایر اجرام آسمانی را میراث مشترک بشریت می­داند، آنها را غیر قابل تصاحب و تملک دانسته و معتقد است منافع حاصل از آنها باید به نحو عادلانه میان کشورها تقسیم شود به ­طوری که در کنار منافع کشورهای در حال توسعه، تلاش ­های کشورهای توسعه­ یافته در زمینه اکتشافات فضایی نادیده گرفته نشود. عینیت یافتن این مفهوم منوط به ایجاد یک نظام بین ­المللی برای اداره آن است و تا زمان ایجاد این نظام بین ­المللی، این عنصر از طریق همکاری­ های بین ­المللی، در سایه ­ی استفاده صلح ­آمیز از فضای ماورای جو به ­عنوان عنصر دیگر این اصل، محقق خواهد شد.

کلید واژه ها

  • عدم تخصیص
  • تقسیم منصفانه
  • نفع بشریت
  • مدیریت بین المللی
  • استفاده صلح آمیز
  • کوپوس
  • معاهده ماه
  • قلمرو همه بشریت

مواد مرتبط

برگرفته از «https://wikihoghoogh.net/w/index.php?title=ابعاد_حقوقی_میراث_مشترک_بشریت_در_فضای_ماورای_جو&oldid=393014»