ماده ۶۷۴ قانون مجازات اسلامی (۱۳۹۲): تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماده ۶۷۴ قانون مجازات اسلامی (۱۳۹۲)''': هرگاه در مهلتی که به طریق معتبری برای بازگشت [[منافع|منفعت]] زایل یا ناقص شده، تعیین گردیده، عضوی که منفعت، قائم به آن است از بین برود، به عنوان مثال چشمی که بینایی آن به ‌طور موقت از بین رفته است از حدقه بیرون بیاید، مرتکب، فقط ضامن [[ارش]] زوال موقت آن منفعت است و چنانچه از بین رفتن آن عضو به ‌سبب [[جنایت]] شخص دیگر باشد مرتکب دوم، ضامن [[دیه کامل]] آن عضو می‌ باشد.

== نکات توضیحی تفسیری دکترین ==

برخی از نویسندگان در خصوص قسمت ذیل ماده فوق، بر این باورند که علاوه بر «شخص دیگر»، چنانچه خود شخص وارد کننده [[صدمه]] به منفعت، موجبات از بین رفتن عضو را فراهم سازد، ملزم به پرداخت دیه کامل عضو مذکور است، لذا کلمه «شخص» را زاید دانسته اند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=شرح مختصر قانون مجازات اسلامی (مصوب 1392)|ترجمه=|جلد=|سال=1392|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4584068|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=1}}</ref>