نمایش مبدأ برای رای وحدت رویه شماره 14 مورخ 1354/02/29 هیات عمومی دیوان عالی کشور (غیرقابل اعتراض بودن قرار منع تعقیب صادره از دادگاه اطفال)

'''رای وحدت رویه شماره 14 مورخ 1354/02/29 هیئت عمومی دیوان عالی کشور (موضوع: غیرقابل اعتراض بودن قرار منع تعقیب صادره از دادگاه اطفال):''' رأی هیأت عمومی دیوان ‌عالی کشور ماده (171) قانون آیین ‌دادرسی کیفری ناظر به شکایت از [[قرار]]<nowiki/>های [[بازپرس]] می‌باشد و قابل تسرّی به تصمیم [[دادگاه اطفال و نوجوانان|دادگاه اطفال]] نیست. مضافاً به اینکه طبق شق «2» ماده مذکور [[قرار منع تعقیب]] صادره از طرف بازپرس وقتی قابل شکایت است که به موافقت [[دادستان]] رسیده باشد در صورتی که در جرایم اطفال پس از صدور قرار منع تعقیب جلب نظر دادستان پیش‌بینی نشده است. به علاوه حسب مستنبط از مواد (1، 2، 8 و 16) قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار تصمیمات صادره از طرف دادگاه مذکور فقط در موارد منصوص در قانون قابل شکایت است و قرار منع تعقیب در عداد تصمیمات قابل شکایت احصاء نشده است، بنابراین قطعی و غیرقابل اعتراض می‌باشد. این رأی به موجب قانون وحدت رویه مصوب سال 1328 برای دادگاهها و شعب دیوان ‌عالی کشور در موارد مشابه لازم‌الاتباع است.

== مواد مرتبط ==
[[ماده ۴۴۵ قانون آیین دادرسی کیفری]]

== جستارهای وابسته ==
[[قرار منع تعقیب]] 

[[دادگاه اطفال و نوجوانان|دادگاه اطفال]]

[[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور]]
[[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور سال 1354]]