رای وحدت رویه شماره 640 مورخ 1378/8/18 هیات عمومی دیوان عالی کشور (قابل تجدیدنظر بودن قرار اناطه): تفاوت میان نسخه‌ها

'''رای وحدت رویه شماره ۶۴۰ مورخ ۱۳۷۸/۸/۱۸ هیات عمومی دیوان عالی کشور (قابل تجدیدنظر بودن قرار اناطه):'''از [[ماده ۱۹ قانون تشکیل دادگاه‌های عمومی و انقلاب|بند ب ماده ۱۹ قانون تشکیل دادگاه‌های عمومی و انقلاب]] چنین مستفاد می‌شود که قرارهای مذکور در ماده یاد شده مربوط به امور حقوقی است نه‌کیفری ضمناً از نظر تنقیح مناط مستنبط از [[ماده ۱۷۱ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۲۹۰]] که [[قرار اناطه]] را جز [[قرار|قرارهای]] قابل [[شکایت]] دانسته و نیز با توجه به [[ماده ۷ قانون تشکیل دادگاه‌های عمومی و انقلاب]] که صرفاً احکام را قطعی اعلام نموده و اصل بر قابل اعتراض بودن قرارهایی است که اصدارآنها موجبات اضرار به حقوق [[اصحاب دعوی]] را فراهم می‌سازد و با توجه به این که معمولاً [[قرار قطعی|قرارهای قطعی]] در قانون ذکر می‌شود و چنین امری در [[ماده ۱۳ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور کیفری مصوب ۱۳۷۸|ماده ۱۳ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی وانقلاب در امور کیفری]] در خصوص قرار اناطه بیان نشده، به نظر اکثریت اعضای [[هیات عمومی دیوان عالی کشور]] [[رای]] شعبه هجدهم [[دادگاه تجدیدنظر استان تهران]] دایر بر قابل تجدیدنظر بودن قرار اناطه منطبق با موازین قانونی تشخیص می‌شود. این رای بر طبق [[ماده ۲۷۰ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور کیفری مصوب ۱۳۷۸|ماده ۲۷۰ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور کیفری]] برای شعب دیوان عالی کشور و دادگاه‌ها در موارد مشابه لازم الاتباع است.

[[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور سال 1378]]