رای وحدت رویه شماره 13 مورخ 1363/5/9 هیات عمومی دیوان عالی کشور( صلاحیت دادگاه کیفری یک در رسیدگی به جرایم شکستن ‌استخوان): تفاوت میان نسخه‌ها

'''رای وحدت رویه شماره 13 مورخ 1363/5/9 هیات عمومی دیوان عالی کشور( صلاحیت دادگاه کیفری یک در رسیدگی به جرایم شکستن ‌استخوان):'''هر چند در [[شکستگی استخوان]] اجرای [[قصاص]] به علت این که ممکن است موجب تلف [[مجرم|جانی]] و یا زیاده از اندازه [[جنایت]] گردد (‌[[تعزیر]] به [[تعزیر به نفس|نفس]] یا [[تعزیر به عضو|عضو]]) ‌امکان‌پذیر نیست و طبق [[ماده 63 قانون حدود و قصاص و مقررات آن از ماده 196 تا 218 – مصوب 1361|ماده 63 قانون حدود و قصاص مصوب سال 1361]] در چنین مواردی [[قصاص]] به [[دیه]] تبدیل می‌شود اما با توجه به مدلول همین‌ ماده چون حکم اصلی بر حسب قانون قصاص بوده که به دیه تبدیل می‌گردد بنابراین آن قسمت از [[رای وحدت رویه شماره 12-1362/4/13 هیأت‌ عمومی دیوان عالی کشور]] که صرفاً مشعر است بر صلاحیت [[دادگاه کیفری یک]] در رسیدگی به جرایم شکستن استخوان با توجه به [[ماده 198 قانون ‌اصلاح موادی از قانون آیین ‌دادرسی کیفری|ماده 198 قانون ‌اصلاح موادی از قانون آیین ‌دادرسی کیفری مصوب 1361]] صرف نظر از استدلال مندرج در آن به اکثریت آراء تأیید و اضافه می‌شود منظور از رای قبلی‌ هم فقط صلاحیت دادگاه کیفری یک در رسیدگی به جرایم شکستن استخوان بوده است. این رای طبق [[ماده واحده قانون وحدت رویه قضایی مصوب 1328|ماده واحده قانون مربوط به وحدت‌ رویه قضایی مصوب 1328]] برای شعب دیوان عالی کشور و دادگاه ها لازم‌الاتباع است.