رای وحدت رویه شماره 643 مورخ 1378/9/16 هیات عمومی دیوان عالی کشور (دادگاه صلاحیتدار جهت رسیدگی به دعوی مال غیرمنقول): تفاوت میان نسخه‌ها

'''رای وحدت رویه شماره ۶۴۳ مورخ ۱۳۷۸/۹/۱۶ هیات عمومی دیوان عالی کشور (دادگاه صلاحیتدار جهت رسیدگی به دعوی مال غیرمنقول):'''با مورد لحاظ قراردادن این امر که اصولاً بر طبق ماده ۵۵۹ قانون آیین دادرسی مدنی و [[ماده ۲۳ قانون تشکیل دادگاه‌های عمومی و انقلاب|بند ۲ ماده ۲۳ قانون تشکیل دادگاه‌های عمومی و انقلاب]]، [[دیوان عالی کشور]] در اظهارنظر در مورد [[صلاحیت محلی]] وارد نمی‌شود، چون به موجب ماده ۲۳ قانون آیین دادرسی مدنی رسیدگی به [[دعاوی]] راجعه به [[مال غیرمنقول|غیرمنقول]] اعم از [[دعوی مالکیت]] و سایر [[حقوق]] راجعه به آن [[دادگاه|دادگاهی]] به عمل خواهد آمد که [[مال غیرمنقول]] در حوزه آن واقع است اگر چه [[مدعی]] و [[مدعی علیه|مدعی‌علیه]] مقیم آن حوزه نباشند و ماده ۳۶ قانون مزبور که صرفاً ناظر است به دعاوی مربوط به اصل شرکت و دعاوی بین شرکت و [[شرکا]] و اختلافات حاصله بین شرکا و … شامل دعاوی مربوط به غیرمنقول موضوع ماده ۲۳ قانون مارالذکر نمی‌شود و طبعاً رسیدگی به آن در [[صلاحیت]] دادگاه محل وقوع مال غیرمنقول خواهد بود؛ لذا به نظر اکثریت [[هیات عمومی دیوان عالی کشور]] [[رای]] شعبه بیست و چهارم [[دیوان عالی کشور]] که رسیدگی به دعوی مال غیرمنقول مربوط به شرکت را در صلاحیت [[دادگاه محل وقوع غیرمنقول]] دانسته و [[حکم دادگاه عمومی]] را در این زمینه تأیید کرده، صحیح و موافق موازین قانونی تشخیص می‌گردد. این رای بر طبق [[ماده ۲۷۰ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب مصوب ۱۳۷۸|ماده ۲۷۰ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب مصوب سال ۱۳۷۸]] برای شعب دیوان عالی کشور و دادگاه‌ها لازم الاتباع است.