رای وحدت رویه شماره 596 مورخ 1373/12/9 هیات عمومی دیوان عالی کشور (صلاحیت دادگاه‌های عمومی در رسیدگی به آراء دادگاه‌های‌ حقوقی 2): تفاوت میان نسخه‌ها

'''رای وحدت رویه شماره ۵۹۶ مورخ ۱۳۷۳/۱۲/۹ هیات عمومی دیوان عالی کشور (صلاحیت دادگاه‌های عمومی در رسیدگی به آراء دادگاه‌های حقوقی ۲):'''با توجه به [[مقررات]] [[ماده ۴۶ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب 1318|ماده ۴۶ قانون آیین دادرسی مدنی]] مناط [[صلاحیت]] تاریخ تقدیم [[دادخواست]] است مگر در مواردی که خلاف آن مقرر گردد و چون طبق [[ماده ۳ قانون تشکیل دادگاه‌های عمومی]] در هر [[حوزه قضایی]] رسیدگی به کلیه [[امور مدنی]] و [[امور جزایی|جزایی]] و [[امور حسبیه]] با لحاظ قلمرو محلی با [[دادگاه|دادگاه‌های]] مزبور خواهد بود و رسیدگی [[دادگاه‌ عمومی|دادگاه‌های عمومی]] نیز همانند رسیدگی [[دادگاه‌های حقوقی یک]] در مقام تجدیدنظر، رسیدگی ماهیتی است و در قانون تشکیل دادگاه‌های عمومی و [[دادگاه انقلاب|انقلاب]] ترتیبی بر خلاف اصل مذکور در ماده ۴۶ قانون آیین دادرسی مدنی پیش‌بینی نشده و از طرفی [[دادگاه‌ تجدیدنظر مرکز استان|دادگاه‌های تجدیدنظر مرکز استان]] طبق مادتین [[ماده 20 قانون تشکیل دادگاه‌های عمومی و انقلاب|۲۰]] و [[ماده 21 قانون تشکیل دادگاه‌های عمومی و انقلاب|۲۱]] قانون مرقوم فقط به منظور تجدیدنظر در آراء دادگاه‌های عمومی و انقلاب تأسیس می‌شود و آراء صادره از [[دادگاه‌های حقوقی دو|دادگاه‌های حقوقی ۲]] قابل [[تجدیدنظر خواهی|تجدیدنظر]] در [[دادگاه‌ تجدیدنظر مرکز استان|دادگاه‌های تجدیدنظر مرکز استان]] نمی‌باشد؛ لذا [[رای]] شماره ۱٫۴۹۸٫۷۳ – ۱۳۷۳/۱۱/۲۰ شعبه اول [[دیوان عالی کشور]] که مشعر بر صلاحیت [[دادگاه عمومی میانه]] است منطبق با موازین قانونی تشخیص می‌شود. این رای طبق قانون وحدت رویه قضایی مصوب سال ۱۳۲۸ برای شعب دیوان عالی کشور و کلیه دادگاه‌ها در موارد مشابه لازم‌الاتباع است.