رای وحدت رویه شماره 855 دیوان عالی کشور درباره از بین نرقتن حق فرجام خواهی سایر اصحاب دعوا با صرف صدور رای از سوی دادگاه تجدیدنظر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''رای وحدت رویه شماره ۸۵۵ مورخ ۱۴۰۳/۰۹/۱۳ هیات عمومی دیوان عالی کشور درباره از بین نرقتن حق فرجام خواهی  سایر اصحاب دعوا با صرف صدور رای از سوی دادگاه تجدیدنظر''': در مواردی که یکی از متداعیین، در مهلت [[تجدیدنظر]] نسبت به [[رأی]] صادر شده از [[دادگاه نخستین]] در [[دعوای قابل تجزیه|موضوعاتی که قابل تجزیه و تفکیک]] نیست، [[تجدیدنظرخواهی]] نموده و در مورد آن، [[رأی قطعی]] صادر شده باشد، صرف صدور رأی از سوی [[دادگاه تجدیدنظر]]، موجب از بین رفتن [[فرجام خواهی|حق فرجام خواهی]] سایر اصحاب دعوا که حق تجدیدنظرخواهی خود را به استناد [[رای وحدت رویه شماره 819 دیوان عالی کشور درباره امکان رسیدگی به فرجام خواهی در صورت اسقاط حق تجدیدنظر خواهی در مهلت تجدید نظر|رأی وحدت رویه ۸۱۹–۱۶ /۱ /۱۴۰۱]] اسقاط نموده یا با انقضاء مهلت از این حق استفاده نکرده باشند، نخواهد شد؛ لذا شعب دیوان عالی کشور مطابق مواد [[ماده ۲ قانون آیین دادرسی مدنی|۲]]، [[ماده ۳ قانون آیین دادرسی مدنی|۳]]، [[ماده ۳۶۷ قانون آیین دادرسی مدنی|۳۶۷]] و [[ماده ۴۰۴ قانون آیین دادرسی مدنی|۴۰۴ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور مدنی]]، مکلّفند به دعوای اقامه شده برابر مقررّات رسیدگی کنند؛ بنابراین، رأی شعبه بیست و پنجم دیوان عالی کشور که با این نظر انطباق دارد با اکثریت آراء اعضای هیات عمومی صحیح و قانونی تشخیص داده می‌شود. این رأی طبق [[ماده ۴۷۱ قانون آیین دادرسی کیفری|ماده ۴۷۱ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲]] با اصلاحات و الحاقات بعدی در موارد مشابه برای شعب دیوان عالی کشور، دادگاه‌ها و سایر مراجع اعم از قضایی و غیر آن لازم الاتباع است.

* [[رای وحدت رویه شماره 856|رای وحدت رویه شماره ۸۵۶]] (بعدی)