استفاده از روش میانجی گری–داوری MED–ARB در حل و فصل اختلافات سرمایه گذاری با تمرکز بر صنعت نفت و گاز: تفاوت میان نسخه‌ها

'''استفاده از روش میانجی گری–داوری MED–ARB در حل و فصل اختلافات سرمایه گذاری با تمرکز بر صنعت نفت و گاز''' عنوان رساله ای است که توسط [[نغمه جوادپور]]، با راهنمایی [[حمیدرضا علومی یزدی]] و [[سید نصراله ابراهیمی]] و با مشاوره [[پوریا عسکری]] و [[محمد شمسایی]] در سال ۱۳۹۸ و در مقطع دکتری دانشگاه علامه طباطبایی دفاع گردید.

داوری روش غالب حل و فصل اختلافات سرمایه گذاری می باشد نظام داوری سرمایه گذاری از برخی اهداف اولیه ای که از روش داوری برای حل و فصل اختلافات انتظار می رفت، فاصله گرفته؛ به این معنا که داوری های سرمایه گذاری از منظر مدت زمان رسیدگی، هزینه های رسیدگی، تقابلی بودن این شیوه و هم چنین عدم پاسخگویی به نیازهای شفافیت در راستای رعایت حقوق ذی نفعان، امروزه مورد انتقاد است. لذا در سال های اخیر هم در محافل علمی و هم در رویه، توجه ویژه ای به سایر روش های غیرقضایی و یا ترکیبی از روش های قضایی و شبه–قضایی، صورت گرفته و مطالعات و تحقیقات زیادی در این خصوص در حال انجام است تا سایر شیوه های حل و فصل اختلافات نیز بررسی و شیوه های بهینه تری به ذی نفعان این صنعت، ارایه شود. در این رساله به دلیل این که روش ترکیبی میانجیگری –داوری، مرسوم ترین شیوه ترکیبی معرفی شده در حوزه حل و فصل اختلافات می باشد و تا زمان نگارش رساله حاضر در ادبیات حقوقی ایران مورد بررسی قرار نگرفته، انتخاب شده و مورد مطالعه قرار گرفته است. روش رسیدگی میانجیگری–داوری ، همان طور که از نامش پیداست حاوی ویژگی های غیرقضایی و شبه قضایی مسالمت آمیز در یک فرایند واحد است و طرفین توافق می کنند که دعاوی و اختلافات آن ها ابتدایا به میانجیگری ارجاع شود و در صورتی که ظرف مدت معین و با شرایط مشخص، طرفین به توافق نرسند و به اصطلاح میانجیگری با شکست مواجه شود، ادامه فرایند از طریق نظام داوری توسط همان فرد / افراد و یا نهاد سابق، انجام شود. این روش به دلیل مزیت اقتصادی و هم چنین انعطاف بالا (که احتمال رسیدن به توافق را افزایش می دهد و هم چنین در فرض عدم توافق، کارایی مرحله داوری را بالا می برد)، هم چنین به دلیل ویژگی دوستانه بودن این شیوه که احتمال ماندگاری سرمایه گذاری های انجام شده را افزایش می دهد و قطعیت روش میانجیگری–داوری به لحاظ حقوقی، روش مناسبی برای حل و فصل اختلافات سرمایه گذاری نفت و گاز، ارزیابی شده است. لازم به ذکر است که صنعت نفت و گاز بالاترین حجم از سرمایه گذاری های انجام شده در سراسر جهان و متعاقبا بیشترین میزان دعاوی سرمایه گذاری مربوطه را به خود اختصاص داده است. فرضیه رساله در خصوص ماهیت و مزایای منحصر به فرد روش میانجیگری–داوری در حل و فصل اختلافات سرمایه گذاری نفت و گاز، ثابت شده؛ بدین معنا که روش میانجیگری–داوری با اعطای مزایای انعطاف و مسالمت آمیز بودن به طرفین، امکان رسیدگی به توافق را برای ذی نفعان اختلافات حوزه نفت و گاز بیشتر فراهم می کند و در عین حال، قطعیت و ضمانت اجرای مورد نیاز طرفین را به آنان می دهد. چالش های اجرای توافقات حاصل شده از طریق میانجیگری در روش میانجیگری–داوری، در بستر کنوانسیون سنگاپور، پاسخ داده شده و قابلیت اجرای این گونه توافقات را در سطح بین المللی افزایش می دهد. همچنین، چالش اعمال اصول شفافیت و محرمانگی در روش میانجیگری–داوری برای دعاوی سرمایه گذاری، با استفاده از راهکارهای قراردادی و مدیریتی در فرایند میانجیگری جهت رسیدن به منافع حداکثری، تحلیل شده است.

بند اول: معاهدات دوجانبه و چندجانبه سرمایه گذاری

بند ششم: آرای داوری سابق ( رویه ی دیوان های داوری )

گفتار سوم : تفاوت نظام داوری سرمایه گذاری و داوری تجاری

قسمت اول: ماهیت دوگانه داوری سرمایه گذاری

بند دوازدهم: مذاکره مجدد

بند سیزدهم : میانجیگری

قسمت سوم: قواعد میانجیگری ایکسید

قسمت ششم: مشارکت با حسن نیت

* داوری سرمایه گذاری