محاربه

محاربه یعنی اسلحه به دست گرفتن و با سلاح آماده مردم را ارعاب کردن هرچند کسی کشته نشود.این واژه از ریشه "حرب" گرفته شده است که متضاد"سلم"به معنای صلح است.

در قانون

از نظر فقها، برهنه کردن سلاح، عنصر جرم محاربه است.اما قانونگذار در موارد زیادی این شرط را برای جرم محاربه قرار نداده است.به علاوه در محاربه باید قصد برهم زدن امنیت و ترساندن مردم وجود داشته باشد. در واقع عنصر معنوی جرم محاربه سوء نیت عام و «قصد ایجاد رعب و وحشت» به عنوان سوءنیت خاص است.ضمنا محاربه با ترک فعل محقق نمیشود و برای انجام آن باید حتما فعل مثبت به کار رود. همچنین محاربه یک جرم مطلق است که ارعاب از شروط تحقق آن است.

محاربه محسوب نشدن اسید پاشی

در خصوص محاربه محسوب شدن یا نشدن جرم اسید پاشی، این نکته مطرح است که چون اسید، سلاح محسوب نمیشود و مستند قانونی برای محارب دانستن اسیدپاش وجود ندارد، نمیتوان چنین شخصی را محارب تلقی کرد.

در فقه

مستند این جرم، آیه 33 سوره مائده است.

طبق نظر فقهی آیت الله خمینی، برای کسی که در شهر سلاح خود را برهنه میکند و در شهر میگردد تا محاربان را بترساند و از فساد آنان و یا از خطر کسی که نسبت به خود او سوءقصد دارد و امثال اینگونه اشخاص جلوگیری به عمل آورد چون جنبه فساد ندارد بلکه دفع فساد است عنوان محارب بر او صدق نمیکند.