ماده ۴۱۴ قانون آیین دادرسی کیفری

هرگاه مصلحت طفل موضوع تبصره ( 1 ) ماده ( 304 ) اين قانون ، اقتضاء كند ، ممكن است تمام يا قسمتي از دادرسي در غياب او به عمل آيد . رأي دادگاه در هر صورت حضوري محسوب مي شود .

پیشینه

سابقاً ماده 226 قانون مجازات اسلامی (مصوب 1378) در این خصوص وضع شده بود. بر اساس این ماده عدم حضور طفل در «قسمتی» از دادرسی مجاز تلقی شده بود.

فلسفه و مبانی نظری ماده

مبنای وضع این ماده را می توان توجه مقنن به تاثیر دادرسی در وضعیت روحی و روانی طفل دانست که بر این اساس به قاضی اجازه داده شده است تا در صورت مصلحت در غیاب خود طفل بزهکار نیز به پرونده رسیدگی نماید. همچنین علت حضوری محسوب شدن رأی دادگاه لزوم حضور ولی یا سرپرست قانونی یا وکیل طفل در جلسات دادگاه ولو بدون حضور خود او است.

حکم موضوع این ماده را در خصوص دادرسی نسبت به بزرگسالان نمی توان جاری نمود. چرا که ممانعت از حضور متهم بزرگسال در جلسات دادرسی وجاهت قانونی ندارد.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

به موجب این ماده عدم حضور طفل در دادرسی موجب غیابی تلقی شدن حکم صادره نسبت به او نمی شود. البته عدم حضور طفل در جلسات دادرسی را باید منوط به احراز مصلحت وی از سوی دادگاه دانست. دادگاه مکلف است از ولی یا سرپرست قانونی طفل درخواست کند که شخصاً یا از طریق وکیل در جلسات حاضر شوند.

رویه قضایی

نظریه کمیسیون مشورتی حقوق جزای اختصاصی مورخ 1346/2/31: رای دادگاه اطفال بزهکار در هر صورت حضوری محسوب می شود.