اصل
اصل در لغت به معنای پایه و ریشه است و در فقه به معنای چیزی است که چیز های دیگر بر آن بنا شده است و خود او بر چیزی بنا نشده است. در اصول فقه به معنای تکیه گاه و مستند حکم به کار رفته است. معنای خاص تری از اصل صرفا منصرف به اصول عملیه است که به استناد این اصول نیز حکم صادر می‌گردد، در این معنا اصل در مقابل مفهوم قاعده قرار می‌گیرد. در علم حقوق مجموعه مقبولیات و پذیرفته های عمومی است که از آن به اصول حقوقی نیز یاد می‌شود. در حقوق موضوعه ایران از مفاد قانون اساسی نیز تحت عنوان اصل یاد می‌شود.[۱]
اصول و مواد مرتبط
منابع
- ↑ سید محمد صدری. رهیافتی به اصول علمیه یا ادله فقاهتی (اصول فقه 2). چاپ 6. اندیشه های حقوقی، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6666484