واجب بودن امری که مطابق با احتیاط است با این تفاوت که فقیه در این مسئله، فتوی نداده است و می‌توان به مجتهد دیگری که درباره این مسئله فتوی داده است مراجعه نمود؛ به عبارت دیگر، اگر دلیل یک مسئله شرعی، برای مجتهد به طور صد در صد روشن باشد درباره آن مسئله به صراحت فتوی می‌دهد ولی گاهی به عللی از فتوا خودداری کرده و در مسئله احتیاط می‌کند؛ این نوع خودداری از فتوا دادن را احتیاط واجب می‌گوند.[۱]

منابع

  1. حمید مسجدسرایی. ترمینولوژی فقه اصطلاح شناسی فقه امامیه. چاپ 1. پیک کوثر، 1391.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6668820