ماده ۱۴۹ قانون مجازات اسلامی

هرگاه مرتکب در زمان ارتکاب جرم دچار اختلال روانی بوده به ‌نحوی که فاقد اراده یا قوه تمییز باشد مجنون محسوب می ‌شود و مسؤولیت کیفری ندارد.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

عده ایی از حقوقدانان معتقدند نباید جنون به عنوان یکی از علل رافع مسئولیت معرفی شود زیرا اگر وضعیت دماغی نابسامان فرد شدید باشد به دلیل عدم رکن روانی یا سوء نیت لازم طبعا تبرئه خواهد شد و نیاز به عامل دیگر نیست لیکن اگر جنون تا این حد شدید نباشد اما رابطه ایی میان بیماری دماغی و ارتکاب جرم وجود داشته باشد مسلما رابطه محکم تری بین شرایط بد اجتماعی ورفتار مجرمانه وجود دارد که شخص را بیش از بیماری روانی بسوی ارتکاب جرم میکشد پس چرا دفاع جنون وجود داشته باشد اما دفاع شرایط بد اجتماعی وجود نداشته باشد لذا در این موارد فرد باید مانند سایرین محاکمه لکن در اعمال مجازات بر او بیماری او در نظر گرفته شود و از کیفیات مخففه استفاده نماید