استماع در لغت به معنی «شنود، شنیدن، گوش دادن و ...» است. در مقابل، عدم استماع یعنی «نشنیدن، گوش ندادن و ...»؛ در حقوق عدم استماع یعنی ادعا یا دعوایی که قابلیت شنیده شدن را ندارد.[۱] در خصوص قرار عدم استماع دعوا، چنین مطرح شده است که:«هر گاه دعوا، با شرایطی که طرح شده یا اوضاع و احوالی که بر آن حاکم است، قابل شنیدن نباشد و دادگاه نتواند به ماهیت آن رسیدگی کند، به ناچار و الزاماً قرار عدم استماع صادر می‌گردد».[۲]

مواد مرتبط

مصادیق و نمونه‌ها

منابع

  1. محمود قلعه نوی. قرارهای مدنی (مقررات شکلی، آثار ماهوی با نکاهی بر آیین دادرسی فرانسه). چاپ 1. فکرسازان، 1392.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6670172
  2. گودرز افتخارجهرمی و مصطفی السان. آیین دادرسی مدنی (جلد دوم). چاپ 1. میزان، 1396.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6670168
  3. جعفر سلاحی. مراجع اختصاصی شبه قضایی. چاپ -. جنگل، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6670176