نظریه شماره 7/96/994 مورخ 1396/05/01 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره نسخ ماده 2 قانون اصلاح قانون تشکیل دیوان کیفر کارکنان دولت با توجه به قانون آئین دادرسی کیفری 1392

نسخهٔ تاریخ ‏۳ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۰۵ توسط Itbot (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{الگو:هوش مصنوعی (نظریه)}} {{جعبه اطلاعات نظریات مشورتی|شماره نظریه=۷/۹۶/۹۹۴|شماره پرونده=۹۶–۱۶۸/۱–۴۵۵|تاریخ نظریه=۱۳۹۶/۰۵/۰۱|موضوع نظریه=آیین دادرسی کیفری|محور نظریه=صلاحیت قضایی در جرایم کارکنان دولت}} '''نظریه شماره ۷/۹۶/۹۹۴ مورخ ۱۳۹۶/۰۵/۰...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

نظریه شماره ۷/۹۶/۹۹۴ مورخ ۱۳۹۶/۰۵/۰۱ اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره نسخ ماده ۲ قانون اصلاح قانون تشکیل دیوان کیفر کارکنان دولت با توجه به قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲: با توجه به تصریح ماده ۵۷۰ قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲ و لحاظ ماده ۳۹ الحاقی به قانون اصلاح قانون تشکیل دادگاههای عمومی و انقلاب ۱۳۸۱، ماده ۲ قانون اصلاح قانون تشکیل دیوان کیفر کارکنان دولت و... مصوب ۱۳۵۵ و اصلاحات و الحاقات بعدی نسخ شده است. لذا با توجه به مواد ۳۰۷، ۳۰۸ و ۳۱۰ قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲، در خصوص جرایم اختلاس، تصرف غیر قانونی، ارتشاء و کلاهبرداری کارکنان دولت، اصل بر صلاحیت مرجع قضایی محل وقوع جرم در رسیدگی به این جرایم است مگر اینکه متهم از مقامات و اشخاص مذکور در مواد ۳۰۷ و ۳۰۸ این قانون یا سایر قوانین خاص باشد، که در این صورت مراجع قضایی مربوطه صالح به رسیدگی خواهند بود.

نظریه مشورتی ۷/۹۶/۹۹۴
شماره نظریه۷/۹۶/۹۹۴
شماره پرونده۹۶–۱۶۸/۱–۴۵۵
تاریخ نظریه۱۳۹۶/۰۵/۰۱
موضوع نظریهآیین دادرسی کیفری
محور نظریهصلاحیت قضایی در جرایم کارکنان دولت


نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه

با توجه به تصریح ماده ۵۷۰ قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲ و لحاظ ماده ۳۹ الحاقی به قانون اصلاح قانون تشکیل دادگاههای عمومی و انقلاب ۱۳۸۱، ماده ۲ قانون اصلاح قانون تشکیل دیوان کیفر کارکنان دولت و... مصوب ۱۳۵۵ و اصلاحات و الحاقات بعدی نسخ شده است و لذا با توجه به مواد ۳۰۷، ۳۰۸ و ۳۱۰ قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲ در خصوص جرایم اختلاس، تصرف غیر قانونی، ارتشاء و کلاهبرداری کارکنان دولت اصل بر صلاحیت مرجع قضایی محل وقوع جرم در رسیدگی به این جرایم است مگر اینکه متهم از مقامات و اشخاص مذکور در مواد ۳۰۷ و ۳۰۸ این قانون و یا سایر قوانین خاص باشد که در این صورت، مراجع قضایی مربوطه، صالح به رسیدگی خواهند بود.