نظریه شماره 7/98/680 مورخ 1398/10/22 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره تفسیر قواعد مربوط به نگهداری موقت نوجوانان و تاثیر سابقه محکومیت کیفری ایشان در صدور تصمیمات قضایی
 | چکیده این نظریه توسط هوش مصنوعی تولید شده است و هنوز توسط پژوهشگران ویکی حقوق بررسی نشده است. |
نظریه شماره ۷/۹۸/۶۸۰ مورخ ۱۳۹۸/۱۰/۲۲ اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره تفسیر قواعد مربوط به نگهداری موقت نوجوانان و تاثیر سابقه محکومیت کیفری ایشان در صدور تصمیمات قضایی: نظریه اکثریت بر این است که بر اساس ماده ۹۵ قانون مجازات اسلامی، محکومیتهای کیفری اطفال و نوجوانان فاقد آثار کیفری هستند و به همین دلیل نمیتوان سابقه محکومیت آنها را بهعنوان مبنای صدور قرار نگهداری موقت در نظر گرفت. نظریه اقلیت معتقد است که محرومیتهای اجتماعی مندرج در ماده ۲۵ قانون مجازات اسلامی مربوط به نوجوانان نمیباشد و در صورت داشتن سابقه محکومیت، دادگاه میتواند قرار نگهداری موقت در کانون اصلاح و تربیت را برای نوجوانان متهم صادر کند. این اختلاف نظر بر محور تفسیر قوانین مربوط به نوجوانان و توجه به مزایای تفسیر به نفع متهم قرار دارد.
 | |
| شماره نظریه | ۷/۹۸/۶۸۰ |
|---|---|
| شماره پرونده | ک ۰۸۶–۸۶۱–۸۹ |
| تاریخ نظریه | ۱۳۹۸/۱۰/۲۲ |
| موضوع نظریه | آیین دادرسی کیفری |
| محور نظریه | قرار نگهداری موقت نوجوانان |
استعلام
بر اساس قسمت آخر ماده ۲۸۷ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ دادسرا یا دادگاه می تواند در مورد جرایم پیش بینی شده در ماده ۲۳۷و با رعیات ماده ۲۳۸ از قانون آیین دادرسی کیفری قرار نگهداری موقت نوجوانان را در کانون اصلاح و تربیت صادر کند تبصره ذیل ماده ۲۸۷ همان قرار نگهداری موقت را تابع کلیه آثار و احکام قرار بازداشت موقت می داند حال با عنایت به این مهم که وفق ماده ۹۵ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ محکومیت های کیفری اطفال و نوجوانان فاقد آثار کیفری است آیا می توان با استناد به بند ث ذیل ماده ۲۳۷ قانون آیین دادرسی کیفری با لحاظ قرار دادن سابقه محکومیت قطعی نوجوانان قرار نگهداری موقت صادر نمود به عبارت دیگر لحاظ کردن سابقه محکومیت قطعی در صدور قرار تامین منافاتی با قاعده مندرج درماده ۹۵ قانون مجازات اسلامی دارد یا خیر./ع
نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه
نظریه اکثریت: مطابق ماده ۹۵ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲، محکومیت های اطفال و نوجوان فاقد آثار کیفری می باشد، از این رو نمی توان هیچ یک از عوامل موثر در تکرار جرم از جمله صدور قرار نگهداری مرتکب طفل و نوجوان در کانون اصلاح و تربیت را به استناد بند ث ماده ۲۳۷ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ بر آن اعمال نمود؛ ضمن این که ضرورت تفسیر قوانین کیفری به نفع متهم و مفاد قوانین و اسناد و معاهدات بین المللی رسیدگی به جرایم اطفال و نوجوانان مستلزم اقدامات ارفاقی است. بنابراین، مقررات بند ث ماده ۲۳۷ قانون اخیر الذکر ناظر بر جرایم اشخاص بزرگسال است و قلمرو شمول آن نسبت به اطفال و نوجوان فاقد آثار کیفری است.
نظریه اقلیت: منظور قانون گذار از عبارت آثار کیفری مندرج در ماده ۹۵ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ (محکومیت های کیفری اطفال و نوجوانان فاقد آثار کیفری است)، آثار تبعی محکومیت قطعی مندرج در ماده ۲۵ همین قانون است؛ بدین معنا که اطفال و نوجوانان که به شرح مندرج در بندهای ماده ۲۵ محکومیت قطعی کیفری یافته اند، از حقوق اجتماعی موضوع ماده ۲۶ قانون یاد شده محروم نخواهند شد؛ بنابراین با توجه به ارجاع ماده ۲۸۷ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ در جرایم پیش بینی شده به ماده ۲۳۷ همین قانون به نحو اطلاق، در خصوص متهم نوجوان که پانزده تا هجده سال سن دارد، در صورت دارا بودن سابقه محکومیت قطعی به جرایم موضوع بند ث ماده ۲۳۷ قانون پیش گفته، دادگاه می تواند قرار نگه داری موقت وی را در کانون اصلاح و تربیت صادر نماید.