اماکن عمومی

مقصود از «اماکن عمومی»، صرفا اماکن مذکور در آیین‌نامه اماکن عمومی مصوب ۶۳/۳/۲۳ و ۶۴/۱۱/۹ نیست و مقصود از آن، اماکنی است که در عرف حقوقی در نظر گرفته می‌شود.[۱]

قید این نکته لازم است که در پاره ای از موارد، مکان‌های خصوصی نیز، برای برگزاری یک مراسم عزاداری یا جشن، محدودیتی برای حضور افراد مردم ایجاد نمی‌کنند و این مکان‌ها، به‌طور موقت تبدیل به یک مکان عمومی می‌شوند، در چنین شرایطی وقوع جرم مورد بحث در این مکان‌ها نیز متصور است.[۲]

منابع

  1. عباس زراعت. شرح قانون مجازات اسلامی (جلد سوم) (بخش تعزیرات). چاپ 1. ققنوس، 1382.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 608376
  2. رضا شکری و قادر سیروس. قانون مجازات اسلامی در نظم حقوق کنونی (دکترین و رویه کیفری ایران). چاپ 8. مهاجر، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 813336