حق حاکمیت
حق حاکمیت در حقوق عمومی مدرن از آن مردم است، قدرت از پایین به بالا شکل می‌گیرد و این حق انسانی در انحصار هیچ شخص یا گروه خاصی قرار ندارد. شیوه حکمرانی و مشخصات حاکم بر اساس مراجعه به آراء عمومی تعیین می‌گردد و مهم‌ترین اسناد حقوقی حاکم بر ساختار حکومت، یعنی قانون اساسی و قوانین مصوب پارلمان، تجلی مستقیم یا غیرمستقیم اراده جمعی محسوب می‌شود. به تعبیر دیگر، منشأ تمام حقوق، اراده متحد مردم است. در بیان الگوهای اصلی دموکراسی کلاسیک، به دو الگوی مشارکت و نمایندگی اشاره می‌شوده هر دو مبتنی بر نقش محوری مردم است.[۱]
منابع
- ↑ واعظی, سید مجتبی (1402). "مبانی و مؤلفه‌‌های مدرن حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران در پرتو ساختار و رویه موجود". پژوهش تطبیقی حقوق اسلام و غرب. 10 (1): 265–286. doi:10.22091/csiw.2023.7751.2216. ISSN 2476-4213.