ماده 1 قانون حمایت از نشانههای جغرافیائی

ماده ۱ قانون حمایت از نشانههای جغرافیائی: اصطلاحات بهکاربرده شده در این قانون دارای معانی زیر میباشند :


الف – نشانه جغرافیائی نشانهای است که مبدأ کالائی را به قلمرو، منطقه یا ناحیهای از کشور منتسب میسازد، مشروط بر این که کیفیت و مرغوبیت، شهرت یا سایر خصوصیات کالا اساسا قابل انتساب به مبدأ جغرافیائی آن باشد.


ب – کالا، یعنی هرگونه محصول طبیعی و کشاورزی و یا فرآوردههای آن یا صنایع دستی و یا تولیدات صنعتی.


ج – کنوانسیون پاریس، یعنی مصوبه مورخ ۱۲۶۱ هجری شمسی (۱۸۸۳ میلادی) اتحادیه عمومی بینالمللی معروف به پاریس برای حمایت از مالکیت صنعتی و تغییرات بعدی آن که به تصویب جمهوری اسلامی ایران رسیده است.


د – تولیدکننده یعنی هر شخصی که به تولید و فرآوری محصولات کشاورزی دامی و غذایی یا ساخت و تولید ابزار صنعتی و مصنوعات دستی اشتغال دارد یا از مواد طبیعی بهمنظور تولید بهره برداری میکند یا در تجارت محصولات مذکور فعالیت میکند.