نسخ صریح
نسخ، در لغت به معنی از بین بردن و در اصطلاح اصول فقه به معنی این است که قانون مؤخر حکم قانون مقدم را بردارد و از اثر بیاندازد.[۱] مقصود از نسخ صریح آن است که قانون‌گذار قانون قبلی را با تصویب قانون اخیر و تصریح در یک مادهٔ قانون اخیر از اعتبار حقوقی ساقط کند. قانون‌گذار برای نسخ صریح از الفاظی مانند «ملغی»، «لغو» و «نسخ» بهره می‌برد. قانون‌گذار در مادهٔ ۷۲۸ قانون مجازات اسلامی مصوب مورخ ۱۳۹۲/۰۲/۰۱ از کلمهٔ «نسخ»، یا در مادهٔ ۱۲۴ قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری از واژهٔ «لغو» و نیز در مادهٔ ۵۲۹ قانون آیین دادرسی مدنی از عبارت «ملغی» استفاده کرده است.[۲] به عبارت دیگر نسخ صریح یعنی مقنن عامداً قانون مقدم را طی قانون معین بالصراحه نسخ کند.[۳]
مواد مرتبط
منابع
- ↑ حمید بهرامی احمدی. قواعد فقه (جلد دوم) (قاعده لاضرر) (با تطبیق بر قوانین و مطالعه تطبیقی). چاپ 1. دانشگاه امام صادق (ع)، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2414948
- ↑ باقری اصل, حیدر; باقری اصل, سعیده (1401). "ملاک تمیز نسخ از تخصیص و تأثیر آن در تنقیح قوانین". مطالعات حقوق خصوصی. 52 (4): 647–667. doi:10.22059/jlq.2023.348788.1007717. ISSN 2588-5618.
- ↑ محمدجعفر جعفری لنگرودی. مبسوط در ترمینولوژی حقوق (جلد پنجم). چاپ 4. گنج دانش، 1388. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 344248