ماده 154 قانون امور حسبی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماده 154 قانون امور حسبی''': [[درخواست]] باید کتبی و مشتمل بر امور زیر باشد:  

 ۱- مشخصات [[غایب مفقودالاثر|غایب]].

 

۲- تاریخ غیبت.

 

۳- [[دلیل|دلایلی]] که به موجب آن درخواست‌ کننده حق درخواست صدور [[حکم]] [[موت فرضی]] را دارد.

 

۴- [[دلیل|ادله]] و اسنادی که مطابق ماده ۱۰۲۰ و ۱۰۲۱ و ۱۰۲۲ [[قانون مدنی]] ممکن است به موجب آن ادله و [[سند|اسناد]] درخواست حکم موت فرضی غایب را‌ نمود.

 

* [[ماده ۱۰۲۰ قانون مدنی|ماده 1020 قانون مدنی]]

* [[ماده ۱۰۲۱ قانون مدنی|ماده 1021 قانون مدنی]]

* [[ماده ۱۰۲۲ قانون مدنی|ماده 1022 قانون مدنی]]

موت فرضی: به وضعیتی که مرگ کسی قطعی نبوده ولی به جهت پایان دادن به یک وضعیت متزلزل حقوقی، فوت او مفروض گردد؛ موت فرضی گویند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق مدنی (جلد سوم) (در شفعه، وصایا، ارث) (با تجدیدنظر، تصحیح کامل اضافات)|ترجمه=|جلد=|سال=1376|ناشر=اسلامیه|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=15552|صفحه=|نام۱=سیدحسن|نام خانوادگی۱=امامی|چاپ=13}}</ref>  

مقصود از مشخصات غایب، [[نام]]، [[نام خانوادگی]]، آخرین [[اقامتگاه]] و یا آخرین محل سکونت غایب است. تاریخ غیبت باید در درخواست ذکر شود؛ زیرا تعیین تاریخ دارای منشا اثر حقوقی است. دلایلی که به موجب آن درخواست کننده حق درخواست صدور حکم موت فرضی را دارد. این دلایل منحصر در دلایل و اسنادی است که وارث، وصی یا موصی له بودن درخواست کننده را ثابت می کند مانند شناسنامه و وصیت نامه. به نظر می رسد منظور از دلایل و اسناد مذکور در بند 4 ماده 154 [[قانون امور حسبی]]، دلایل و اسنادی است که حاکی از انقضای مدت های لازم برای صدور حکم موت فرضی است. زیرا پیش از سپری شدن زمانی که غایب عادتا زنده نمی ماند نمی توان حکم موت فرضی او را صادر کرد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=امور حسبی غایب مفقود الاثر|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=میزان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2708460|صفحه=|نام۱=سیدمرتضی|نام خانوادگی۱=قاسم زاده|چاپ=1}}</ref>

مواد 1020 و 1021 و 1022 قانون مدنی که در متن ماده 154 قانون امور حسبی ذکر شده است مربوط به موعدهایی است که شخص عادتا زنده نمی ماند متن مواد مذکور بدین قرار است:  

ماده ۱۰۲۰ – موارد ذیل از جمله مواردی محسوب است که عادتا شخص غایب زنده فرض نمی‌شود:

۱ – وقتی که ده سال تمام از تاریخ آخرین خبری که از حیات غایب رسیده است گذشته و در انقضاء مدت مزبور سن غایب از ۷۵ سال گذشته باشد.

۲ – وقتی که یک نفر به عنوانی از عناوین جزء قشون مسلح بوده و در زمان جنگ مفقود و سه سال تمام از تاریخ انعقاد صلح بگذرد بدون این که‌ خبری از او برسد هرگاه جنگ منتهی به انعقاد صلح نشده باشد مدت مزبور ۵ سال از تاریخ ختم جنگ محسوب می‌شود.

۳ – وقتی که یک نفر حین سفر بحری در کشتی بوده که آن کشتی در آن مسافرت تلف شده است سه سال تمام از تاریخ [[تلف]] شدن کشتی گذشته ‌باشد بدون این که از آن مسافر خبری برسد.

ماده ۱۰۲۱ – در مورد فقره اخیر ماده قبل اگر با انقضاء مدت های ذیل که مبداء آن از روز حرکت کشتی محسوب می‌شود کشتی به مقصد نرسیده باشد ‌و در صورت حرکت بدون مقصد به بندری که از آن جا حرکت کرده بر نگشته و از وجود آن به هیچ وجه خبری نباشد کشتی تلف شده محسوب ‌می‌شود.

ب – برای مسافرت در بحر عمان – اقیانوس هند – بحر احمر – بحر سفید (‌مدیترانه) – بحر سیاه و بحر آزوف دو سال

ماده ۱۰۲۲ – اگر کسی در نتیجه واقعه‌ ای به غیر آنچه در فقره ۲ و ۳ ماده ۱۰۲۰ مذکور است دچار خطر مرگ گشته و مفقود شده و یا در طیاره بوده‌ و طیاره مفقود شده باشد وقتی میتوان حکم موت فرضی او را صادر نمود که پنج سال از تاریخ دچار شدن به خطر مرگ بگذارد بدون اینکه خبری از‌ حیات مفقود رسیده باشد.

البته مدت های مذکور در این مواد اماره هستند و امکان اثبات خلاف آن وجود دارد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون امور حسبی در نظم حقوقی کنونی|ترجمه=|جلد=|سال=1397|ناشر=کتاب آوا|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6528180|صفحه=|نام۱=محمدمجتبی|نام خانوادگی۱=رودیجانی|چاپ=1}}</ref>

{{پانویس}}