نظریه شماره 7/1400/179 مورخ 1400/04/06 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره صدور قرار رد دعوا به جای قرار عدم استماع دعوا: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات نظریات مشورتی|شماره نظریه=7/1400/179|شماره پرونده=1400-127-179 ح|تاریخ نظریه=1400/04/06|موضوع نظریه=[[قانون آیین دادرسی مدن]]|محور نظریه=[[قرار رد دعوا]] [[قرار عدم استماع دعوی]]}}

با توجه به این که بین آثار قرار رد دعوا و [[قرار عدم استماع]] تفاوتی نیست و صدور هر یک از این قرارها به جای یکدیگر لطمه ای به حقوق اصحاب دعوا وارد نمی کند و هیچ کدام نیز از [[اعتبار امر قضاوت شده در دعوای مدنی|اعتبار امر قضاوت شده]] برخوردار نیستند و از طرفی موارد صدور قرار عدم استماع دعوا در قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی مصوب ۱۳۷۹ تصریح نشده و ماده ۲ قانون یادشده نیز به صدور قرار عدم استماع دعوا تکلیف نکرده؛ بلکه صرفا به تکلیف دادگاه بر احراز مواردی همچون لزوم داشتن سمت و ذی نغع بودن [[مدعی|خواهان]] (مذکور در بندهای ۵ و ۱۰ [[ماده ۸۴ قانون آیین دادرسی مدنی|ماده ۸۴]] با ضمانت اجرای موضوع [[ماده ۸۹ قانون آیین دادرسی مدنی|ماده ۸۹]] این قانون دایر بر رد دعوا) و قانونی بودن دعوا تصریح دارد، پرسش این است که آیا در موارد ایرادات احتمالی خارج از موارد مذکور در ماده ۸۴ قانون یادشده می توان با استناد به ماده ۲ همین قانون به جای قرار عدم استماع دعوا، قرار رد دعوا صادر کرد؟