ماده ۴۱۳ قانون مدنی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماده ۴۱۳ قانون مدنی''': هرگاه یکی از [[متبایعین]] [[مال|مالی]] را سابقاً دیده و به اعتماد [[رؤیت]] سابق، معامله کند و بعد از رؤیت معلوم شود که مالِ مزبور، اوصاف سابقه را ندارد [[خیار رویت و تخلف وصف|اختیار فسخ]] خواهد داشت.

اگر [[مشتری]]، پیش از معامله، [[مبیع]] را، به همراه همه اوصاف آن دیده باشد؛ و به استناد همین رؤیت، مبادرت به انعقاد [[بیع]] نماید؛ در این صورت باید قائل به این شد که وی، بر مبنای اوصافی که از [[مورد معامله]]، در ذهن او نقش بسته؛ مبادرت به انعقاد قرارداد نموده؛ و بیع را، به اعتبار بقای اوصاف و ویژگی‌های مزبور، [[انشاء|انشا]] کرده‌است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=بررسی تطبیقی شرط بنایی در حقوق ایران و حقوق اسلام|ترجمه=|جلد=|سال=1391|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=3480472|صفحه=|نام۱=محسن|نام خانوادگی۱=واثقی|چاپ=1}}</ref>

اگر شخصی باغ خود را، سالها پیش در شهری دیگر دیده باشد که در آن اوان، هنوز درختان آن مکان رشد ننموده بودند؛ و به تصور اینکه سرما یا آفت، مانع نمو نهال‌ها شده‌است؛ باغ را بفروشد؛ و بعد از معامله متوجه گردد که درختان باغ، از رشد، قوت، و [[ثمره]] مطلوبی برخوردار گردیده‌اند؛ در این صورت می‌تواند بیع را فسخ نماید.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق مدنی (جلد ششم) عقود معین (1) (بیع، معاوضه، اجاره، جعاله، قرض، صلح)|ترجمه=|جلد=|سال=1384|ناشر=مجمع علمی و فرهنگی مجد|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=254668|صفحه=|نام۱=مهدی|نام خانوادگی۱=شهیدی|چاپ=3}}</ref>