ماده ۲۰۷ قانون آیین دادرسی مدنی: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
(ابرابزار)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''ماده ۲۰۷ قانون آیین دادرسی مدنی''': سندی که در دادگاه ابراز می‌شود ممکن است به نفع طرف مقابل دلیل باشد، در این صورت هرگاه طرف مقابل به آن استناد نماید ابرازکننده سند حق ندارد آنرا پس بگیرد یا از دادگاه درخواست نماید سند او را نادیده بگیرد.
'''ماده ۲۰۷ قانون آیین دادرسی مدنی''': [[سند|سندی]] که در [[دادگاه]] ابراز می‌شود ممکن است به [[نفع]] طرف مقابل [[دلیل]] باشد، در این صورت هر گاه طرف مقابل به آن استناد نماید ابراز کننده سند [[حق]] ندارد آن را پس بگیرد یا از دادگاه [[درخواست]] نماید سند او را نادیده بگیرد.
* {{زیتونی|[[ماده ۲۰۶ قانون آیین دادرسی مدنی|مشاهده ماده قبلی]]}}
* {{زیتونی|[[ماده ۲۰۶ قانون آیین دادرسی مدنی|مشاهده ماده قبلی]]}}
* {{زیتونی|[[ماده ۲۰۸ قانون آیین دادرسی مدنی|مشاهده ماده بعدی]]}}
* {{زیتونی|[[ماده ۲۰۸ قانون آیین دادرسی مدنی|مشاهده ماده بعدی]]}}