قواعد جنگ های هوایی در حقوق بین الملل: تفاوت میان نسخه‌ها

جنگ های هوایی با توجه به ابزارهای مورد استفاده و ویژگی خاص خود که بر فراز کشورها به وقوع می پیوندند در بردارنده خشونت و قربانیان بسیار هستند اما در این میان قوانین مرسوم بین المللی و قوانین بین المللی بشر دوستانه هستند که از قربانی شدن غیر نظامیان و اجرای حملات علیه آنها جلوگیری می کنند آنگونه که بررسی شد یک مجموعه قوانین جامع، شامل و مانع و عام الشمول در خصوص جنگ های هوایی و استفاده از ابزارهای هوایی در جنگ وجود ندارد و برای تعیین اصول حاکم بر نبردهای هوایی باید به قوانین موسوم بین المللی توجه خاصی نمود. ابتدا با استفاده از حقوق بین الملل هوایی مخصوصا استناد به کنوانسیون شیکاگو، حقوق بین الملل بشردوستانه و اصول بسیار مهم آن همچون اصل منع رنج بیهوده و تناسب، و رژیم های چندجانبه کنترل صادرات شامل ترتیبات و اسناد و رژیم کنترل فناوری موشکی، محدودیت های حاکم بر پهپاد در زمینه های به کارگیری، و تولید و صادرات بیان گردید تا بتوان به درک بهتری از موقعیت کنونی پهپاد در میان حقوق بین الملل رسید. قواعد حقوقی ناظر بر کاربرد ابزارهای جنگی هوایی در میدان عمل مواجه با ابهام ها و کاستی هایی می باشد. مهمات هوابرد جدیدی ساخته شده و مورد استفاده قرار گرفته اند که کارکردشان آسیب های انسانی جدید در بردارد. علی رغم افزایش عملیات نظامی هوایی در مخاصمات مسلحانه ی اخیر، حقوق قراردادی مربوط به جنگ هوایی هنوز به طور کامل تدوین نیافته است و قواعد پیش نویس شده سال 1923 در لاهه به وسیله ی کمیسیون کارشناسان در کنفرانس واشنگتن که در رابطه با تحدید تسلیحات بود نیز هرگز قالب یک معاهده را به خود نگرفته است، لذا فاقد هرگونه قدرت الزام آوری است. بنابراین علی رغم قواعد عرفی موجود، در رابطه با جنگ های هوایی با فقر قواعد قراردادی لازم الاجرا مواجه هستیم که همین امر اجرای قواعد حقوق بین الملل بشردوستانه در جنگ های هوایی را مشکل ساخته است. قواعد حقوقی ناظر بر کاربرد ابزارهای جنگی هوایی در میدان عمل مواجه با ابهام ها و کاستی هایی می باشد. صرف نظر از ملاحظات حقوق داخلی و دغدغه های مختلف امنیت ملی، موضوع هواپیماهای بدون سرنشین به لحاظ بین المللی مسایل حقوقی مختلفی را مطرح می کند و تابع شاخه های مختلف حقوق داخلی و موضوعاتی که تحت حاکمیت دولت ها است و همچنین تابع حقوق بین الملل از جمله حقوق بین الملل هوایی، حقوق بشر بین الملل و حقوق بین الملل بشردوستانه است که مطابق هر کدام از این شاخه های حقوق بین الملل، مقررات استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین تبیین شده اند. مهمات هوابرد جدیدی ساخته شده و مورد استفاده قرار گرفته اند که کارکردشان آسیب های انسانی جدید در بردارد در روند ساخت و کاربرد این سلاح چندان به مطابقت عملکرد آنها با قواعد عمومی بشر دوستانه توجه نشده است. در حالی که به طور کلی قطب نمای داوری در خصوص کاربرد هر دسته از تسلیحات و از جمله تسلیحات هوایی باید همین قواعد عمومی و حقوق بشر باشد. با توجه به ماهیت آمره و الزام آور برخی قواعد بشردوستانه باید گفت چه در مخاصمات مسلحانه و چه غیر از آن، کاربرد تسلیحات هوابرد که نیرومندترین تسلیحات متعارف از نظر شدت تخریب و میزان مرگباری هستند، باید پایبندی و الزام به رعایت قواعد عمومی بشردوستانه برقرار و حاکم باشد. در کل در زمینه حقوق بین المللی هوایی می توان بیان کرد که بن بست حاکمیت و نگاه سنتی دولتها در اعمال اقتدار فایقه و مقاومت برای تدوین مقررات لازم الاجرا جهت ایجاد چارچوبی حقوقی در موضوع حقوق جنگ های هوایی و همچنین نیاز مبرم به وجود مقررات خاص در حوزه حقوق جنگ های هوایی با توجه به روش های نوین و ابزارهای نوین باید با چشم انداز انعقاد یک سند حقوقی جامع و کامل با همکاری تمامی دولتها اقدام کرد.