ماده ۴۱۳ قانون مجازات اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماده ۴۱۳ قانون مجازات اسلامی''': اگر دندان کسی توسط دیگری کنده شود، چنانچه تا زمان [[قصاص عضو|قصاص]]، دندان سالمی به جای آن بروید، مرتکب قصاص نمی ‌شود و به [[تعزیر]] مقرر در کتاب پنجم «تعزیرات» و [[ارش]] [[جراحت]] و مدتی که [[مجنی علیه]] بدون دندان بوده است محکوم می ‌شود. اگر دندان جدید معیوب باشد، مرتکب افزون بر محکومیت ‌های مذکور، به پرداخت ارش عیب نیز محکوم می ‌شود. اگر مجنی علیه کودک باشد، صدور حکم به مدت متعارف برای روییدن دندان به تأخیر می ‌افتد و در صورت رویش دندان یک‌ صدم دیه پرداخت می ‌شود. اگر مجنی ‌علیه در این مدت فوت کند، مرتکب افزون بر تعزیر مذکور، به پرداخت [[دیه]] محکوم می ‌شود.

== توضیح واژگان ==

واژه «طفل» را نباید در این ماده، ناظر به افراد زیر [[بلوغ|سن بلوغ]] دانست، بلکه مقصود افرادی است که سن کمی دارند، به طوری که در حالت معمول باید دندان در بیاورند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق کیفری اختصاصی (جرایم علیه اشخاص)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=میزان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=354504|صفحه=|نام۱=حسین|نام خانوادگی۱=میرمحمدصادقی|چاپ=7}}</ref>