ماده 7 قانون حمایت خانواده: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماده ۷ قانون حمایت خانواده مصوب ۱۳۹۱''':دادگاه می‌تواند پیش از اتخاذ [[رأی|تصمیم]] در مورد اصل دعوی به درخواست یکی از طرفین در اموری از قبیل [[حضانت]]، نگهداری و [[ملاقات طفل]] و [[نفقه زوجه|نفقه زن]] و [[محجور]] که تعیین تکلیف آنها فوریت دارد بدون اخذ تأمین، [[دستور موقت]] صادر کند. این دستور بدون نیاز به تأیید رئیس حوزه قضائی قابل اجراء است. چنانچه دادگاه ظرف شش ماه راجع به اصل دعوی اتخاذ تصمیم نکند، دستور صادرشده ملغی محسوب و از آن رفع اثر می‌شود، مگر آنکه دادگاه مطابق این ماده دوباره دستور موقت صادر کند.

== پیشینه ==

صدور دستور موقت در خصوص دعاوی خانواده ابتدا در ماده ۱۸ قانون حمایت از خانواده مصوب ۱۳۴۶ پیش‌بینی شده بود و پس از آن در ماده ۲۰ قانون حمایت از خانواده مصوب ۱۳۵۳ ذکر شده بود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=پرسش و پاسخ‌های قضایی پیرامون قانون حمایت خانواده (علمی، کاربردی)|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=مرکز مطبوعات و انتشارات قوه قضائیه|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=5197320|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=تقی‌زاده|نام۲=سیدطه|نام خانوادگی۲=مرقاتی|نام۳=حسین|نام خانوادگی۳=مرادی هرندی|نام۴=غلامرضا|نام خانوادگی۴=موحدیان|نام۵=صادق|نام خانوادگی۵=شریعتی نسب|چاپ=1}}</ref>

== منابع ==

{{پانویس}}

[[رده:مواد قانون حمایت خانواده]]

[[رده:دستور موقت]]