عاریه

عاریه عقدی است که به موجب آن احد طرفین به طرف دیگر اجازه می‌دهد که از عین مال او مجاناً منتفع شود. عاریه‌دهنده را معیر و عاریه‌گیرنده را مستعیر گویند. نتیجه این عقد، تبرع به منفعت است. یعنی مالک، شخصی را به مال خود مسلط می کند تا از آن بدون پرداخت عوضی، استفاده کند.

وجه نامگذاری

برای تجزیه کلمه "عاریه" فروضی ذکر شده است. برخی از آنها عبارت است از:

• اسم منسوب به "عار" است. زیرا طلب کردن عاریه موحب عار و ننگ است.
• از مشتقات "عار" به معنای آمد و رفت باشد. زیرا مال عاریه ای، مالی است که از دستی به دست دیگر منتقل می شود.
• از مشتقات "تعاور" به معنای تداول باشد. زیرا مال عاریه بین مردم دست به دست می چرخد.

ارکان

1. مُعیر: عاریه‌دهنده
2. مُستعیر: عاریه‌گیرنده
3. عین مستعاره: مالی که عاریه داده شده