انکار عدالت

انکار عدالت اصولاً به عنوان یکی از مؤلفه‌های معیار رفتار حداقلی شناخته می‌شود. هرچند این مفهوم همواره از معیارهای مهم در ارزیابی رفتارهای غیرقانونی دولت‌ها با بیگانگان بوده، ولی در حقوق بین‌الملل به ندرت مورد تبیین قرار گرفته است. امروزه در موافقت‌نامه‌های تجاری بین‌المللی، مجموعه‌ای از رفتارهای حمایتی تحت عنوان معیارهای رفتار حداقلی با سرمایه‌گذاران خارجی گنجانده می‌شود. در این معنا، معیار رفتار حداقلی، کف یا حداقلی را مشخص می‌کند که رفتار با سرمایه‌گذار نمی‌تواند پایین‌تر از آن حد باشد، هرچند دولت به نحو تبعیض‌آمیز مرتکب آن عمل نشده باشد. به طور کلی، معیار رفتار حداقلی ناظر بر نحوه رفتار با بیگانگان است. دولت‌ها فارغ از قانون‌گذاری و نحوه عملکردشان، باید این معیار را در رفتار با اتباع خارجی و اموال آنان رعایت کنند. از جمله معیارهای ارزیابی این تکلیف، التزام به ممنوعیت انکار عدالت است. انکار عدالت مربوط به وجود نارسایی‌های جدی در سیستم قضایی و اجرایی دولت در خصوص حمایت از بیگانگان و حقوق آنان است که فارغ از رفتاری که دولت با اتباع خود یا سایر بیگانگان دارد، به عنوان معیار حداقلی اعمال عدالت در نظر گرفته می‌شود.