ماده 2 قانون اساسنامه شرکت ملی پست جمهوری اسلامی ایران
ماده ۲ قانون اساسنامه شرکت ملی پست جمهوری اسلامی ایران: در این اساسنامه اصطلاحات و عبارات زیر در معانی مشروح مربوط به کار می روند:
الف – وزارت : وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات
ب – کمیسیون : کمیسیون تنظیم مقررات ارتباطات
پ – بخش پست : فعالیت ها و عملیات مرتبط با ارائه خدمات پستی است.
ت – خدمات پستی : هر گونه خدمت ارتباطی است که دارای حداقل یکی از فرآیندهای قبول، پردازش، ارسال و توزیع و تحویل مرسوله پستی باشد.
ث – کارور (اپراتور): آن دسته از فعالان حقوقی دارای پروانه در ارائه خدمات پستی که همه یا بخشی از فرآیندهای پستی را رأسا و با استفاده از امکانات خود در نقاط کشور ارائه می کنند.
ج – مرسوله پستی : هر چیز قابل ارسال فیزیکی یا مجازی و اسناد و مدارک اعم از نوشته های چاپی، دست نوشته یا الکترونیک، کالا، اشیاء و اوراق و حواله های مالی، ابلاغیه، اطلاعیه های خدمات شهری از قبیل قبوض آب و فاضلاب، برق، گاز، تلفن ثابت و سیار و عوارض شهرداری که دارای نشانی فرستنده یا گیرنده است.
تبصره ۱ – مرجع تعیین وزن و ابعاد مرسولات پستی و خدماتی حسب نیاز جامعه و یا توصیه های اتحادیه جهانی پستی بعد از تصویب این قانون، کمیسیون می باشد.
تبصره ۲ – مرسولات و محمولات پستی موضوع این اساسنامه مشمول قوانین و مقررات مرتبط با حمل بار و صدور بارنامه نمی باشد.
چ – پست نامه : به مرسولات پستی با اولویت و بدون اولویت، نامه ها، کارتهای پستی، مطبوعات و بسته های کوچک، نوشته های ویژه روشندلان، کیسه های مخصوص حاوی روزنامه ها، نشریات دوره ای، کتب و اسناد چاپ شده مشابه، به نشانی یک گیرنده و یک مقصد واحد گرفته می شود.
ح – خدمات پایه پستی : پست نامه های بدون اولویت و امانات پستی تا وزن مصوب کمیسیون است که الزاما باید به تمامی مردم در سراسر کشور با کیفیت مطلوب و تعرفه استطاعت پذیر، عرضه شود.
خ – امانات پستی : بسته های حاوی کالا و اشیاء تا وزن مصوب کمیسیون است که دارای نشانی فرستنده و گیرنده می باشد.
د – پست مالی: خدمات پستی مبتنی بر نقل و انتقال و مدیریت وجوه بر اساس موافقتنامه سرویس های پرداخت پستی پیش بینی شده در احکام اتحادیه جهانی پست با تصویب کمیسیون و در چهارچوب مقررات بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران است.