مفلس

در عرف، مُفلِس به شخصی گفته می‌شود که فقیر و بی مال باشد. به عبارت دیگر، مُفلِس کسی است که بدهی‌هایش بیشتر از میزان دارایی و مطالباتش باشد. همچنین، اینطور بیان شده است که مفلس را باید فردی دانست که از تصرف در اموال خود به واسطه عدم کفایت دارایی ممنوع است. قانون ایران چنین کسی را اگر تاجر نباشد، از تصرف در دارایی خویش ممنوع نکرده است لیکن در قانون تسریع محاکمات و اعسار، مفلس محجور شناخته می‌شد. شایان ذکر است به کسی که حکم افلاس درباره‌ی او صادر شده باشد، مُفَلَّس می‌گویند.

مفلس در معنای شرعی، چنین تعریف شده است:«کسی است که دیون بر او فائق آمده و مالش تکافوی ادای دیون او را ننماید و حاکم پس از احراز شرایط پیش‌بینی شده او را مُفَلَّس قرار داده حکم به حجر وی صادر می‌کند». بر اساس نظر برخی از فقها، شخص مفلس حق تصرف در عین اموال خویش را ندارد.