نمایش مبدأ برای حیات، به مثابه حقی الهی، و نه بشری

{{نشریه پژوهشنامه حقوق کیفری|عنوان=حیات، به مثابه حقی الهی، و نه بشری|نویسنده=میر سعید موسوی کریمی|محور موضوعی=حقوق کیفری|سال نشر=1402|دوره=14|شماره=28|دانلود=https://jol.guilan.ac.ir/article_7097_04d5df82407ef118945b0069c39ff03c.pdf}}'''''[[حیات، به مثابه حقی الهی، و نه بشری]]''''' مقاله ای از [[میر سعید موسوی کریمی]] که در دی ماه سال 1402 در شماره 28 دوره 14 [[نشریه پژوهشنامه حقوق کیفری|نشریه پژوهشنامه حقوق کیفری]]  منتشر شده است.

== چکیده ==
هدف از تحقیق در این مقاله دربارۀ موضوع [[حق حیات]]، رسیدن به این یافته و نتیجه است که: «معقول است باور کنیم حق حیات، انحصاراً حقی الهی است؛ یعنی، فقط خداوند است که (اخلاقا/شرعاً/قانونا/...) مجاز است احکام مربوط به حق حیات (و ممات) را وضع و صادر کند.» ساختار مقاله چنین تنظیم شده است: پس از بیان چند تعریف و نکتۀ مقدماتی، برای دفاع از نظریۀ مورد ادعا، دو استدلال به شرح زیر، صورت‌بندی و ارائه شده‌اند؛ استدلال نخست، بر مبنای خطاپذیری انسان هم در مقام شناخت و توصیف واقع، و هم در مقام صدور حکم، و استدلال دوم، بر مبنای انکار انسانی بودن حق حیات به دلیل لوازم نادرست ناشی از آن. سپس، و در پایان، برخی از لوازم این نظریه، و در پی آن، مزایای نظریه به اختصار بیان ‌شده‌اند.

== کلید واژه ها ==

* [[حق حیات]]
* الهی
* بشری
* [[خطا پذیری]]
* خرد جمعی