نمایش مبدأ برای رای وحدت رویه شماره 83 مورخ 1353/09/20 هیات عمومی دیوان عالی کشور (اعتراض حکم غیابی صادره از دادگاه بخش در دعوی به خواسته کم‌تر از بیست هزار ریال)

'''رای وحدت رویه شماره 83 مورخ 1353/09/20 هیئت عمومی دیوان عالی کشور (قابل اعتراض بودن احکام غیابی صادر از دادگاه بخش در دعوایی به خواسته کم‌تر از بیست هزار ریال):''' نظر به اینکه مطابق [[ماده 174 اصلاحی قانون آیین دادرسی مدنی|ماده (174) اصلاحی قانون آیین دادرسی مدنی]] [[محکوم علیه]] غایب پس از [[ابلاغ]] [[حکم غیابی]] می‌تواند [[دادخواست پژوهشی]] به مرجع رسیدگی پژوهشی تقدیم کند و استثنایی که [[مقنن]] به موجب همین ماده راجع به احکام غیابی صادر در [[دعاوی]] که خواسته آن بیش از بیست هزار ریال نیست قائل شده و آن‌ها را قابل [[اعتراض]] در [[دادگاه]] شناخته بدان جهت است که اینگونه احکام به موجب [[ماده 476 آیین دادرسی مدنی مصوب 1318|ماده (476) آیین دادرسی مدنی]] اصولاً قابل رسیدگی پژوهشی نمی‌باشد و وقتی احکام از این قبیل که [[دادگاه شهرستان]] به [[قائم مقام|قائم مقامی]] دادگاه محل صادر می‌کند قابل اعتراض شناخته شده است به طریقی اولی احکام غیابی صادر از [[دادگاه بخش]] در دعاوی مزبور قابل اعتراض در آن دادگاه خواهد بود و [[رأی]] شعبه 17 دادگاه بخش در این زمینه صحیح و مطابق با موازین قانونی است. این رأی به موجب [[ماده 3 از مواد اضافه شده به قانون آیین دادرسی کیفری مصوب سال 1337|ماده (3) از مواد اضافه شده به قانون آیین دادرسی کیفری مصوب سال 1337]] برای دادگاه‌ها در موارد مشابه لازم الاتباع است.

== مواد مرتبط ==

* [[ماده 476 آیین دادرسی مدنی مصوب 1318]]
* [[ماده 147 آیین دادرسی مدنی مصوب 1318]]
* [[ماده 3 از مواد اضافه شده به قانون آیین دادرسی کیفری مصوب سال 1337|ماده (3) از مواد اضافه شده به قانون آیین دادرسی کیفری مصوب سال 1337]] 

== جستارهای وابسته ==

* [[واخواهی]]

[[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور]]
[[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور سال 1353]]