۲٬۴۸۵
ویرایش
نظریه شماره 1103/95/7 مورخ 1395/05/12 اداره کل حقوقی قوه قضاییه (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۶ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۲۷
، چهارشنبهٔ ۰۷:۲۷بدون خلاصۀ ویرایش
Hossein dk (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hossein dk (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
== نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه == | == نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه == | ||
۱) آنچه از مفاد ماده ۲۴۲ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ مستفاد می گردد، این است که حداکثر مدت (مواعد) بازداشت متهم به علت قرار تأمین صادره از سوی بازپرس از زمانی که متهم به این علت (صدور قرار تأمین) بازداشت شده است، شروع می شود. | ۱) آنچه از مفاد [[ماده ۲۴۲ قانون آیین دادرسی کیفری|ماده ۲۴۲ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲]] مستفاد می گردد، این است که حداکثر مدت (مواعد) بازداشت متهم به علت قرار تأمین صادره از سوی بازپرس از زمانی که متهم به این علت (صدور قرار تأمین) بازداشت شده است، شروع می شود. | ||
۲) چنانچه بازپرس قبل از انقضای مواعد مذکور در ماده ۲۴۲ قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲ با اصلاحات و الحاقات بعدی، قرار صادره را تشدید نموده باشد و علل موجهی برای ابقای قرار تأمین داشته باشد، ملاک برای ابقای قرار تأمین، آخرین تصمیم بازپرس (قرار تأمین تشدید یافته) خواهد بود. | ۲) چنانچه بازپرس قبل از انقضای مواعد مذکور در ماده ۲۴۲ قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲ با اصلاحات و الحاقات بعدی، قرار صادره را تشدید نموده باشد و علل موجهی برای ابقای قرار تأمین داشته باشد، ملاک برای ابقای قرار تأمین، آخرین تصمیم بازپرس (قرار تأمین تشدید یافته) خواهد بود. | ||