نظریه شماره 7/1400/26 مورخ 1400/02/04 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره استرداد تجدیدنظرخواهی توسط خواهان و قبول تجدیدنظرخواهی خارج از مهلت قانونی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''چکیده نظریه شماره 7/1400/26 مورخ 1400/02/04 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره استرداد تجدیدنظرخواهی توسط خواهان و قبول تجدیدنظرخواهی خارج از مهلت قانونی''': در مواردی که [[خواهان]]، [[تجدیدنظر خواهی|دادخواست تجدیدنظرخواهی]] خود را [[استرداد دعوی|مسترد]] میکند دادگاه [[حکم بدوی]] را نقض کرده وطبق مقررات  [[ماده ۱۰۷ قانون آیین دادرسی مدنی|بند ج ماده ۱۰۷ قانون آیین دادرسی مدنی]] عمل میکند همچنین تشخیص عذرموجه از [[طرفین]]، خارج از مهلت تجدیدنظرخواهی برعهده دادگاه است.

۱- اولا، در صورت استرداد دعوای بدوی از جانب تجدیدنظرخوانده (خواهان) در مرحله تجدیدنظر که حکم به نفع او صادر شده است، دادگاه تجدیدنظر ضمن [[نقض حکم]] بدوی، طبق [[ماده ۱۰۷ قانون آیین دادرسی مدنی|بند ج ماده ۱۰۷ قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی مصوب ۱۳۷۹]] اقدام می کند. بدیهی است شرایط مقرر در بند مذکور در این مرحله نیز باید رعایت شود.

۲- برابر [[ماده ۳۴۰ قانون آیین دادرسی مدنی|ماده ۳۴۰ قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی مصوب ۱۳۷۹]]، دادگاه صادر کننده رأی [[تجدیدنظرخواسته]] در صورتی که عذر اعلام شده از سوی تجدیدنظرخواه را موجه تشخیص دهد، نسبت به پذیرش دادخواست تجدیدنظر اتخاذ تصمیم می کند. [[مقنن]] راجع به قابل تجدید نظر خواهی بودن این تصمیم دادگاه بدوی سکوت کرده است؛ بنابراین با عنایت به [[عمومات قانونی]] به ویژه [[ماده ۳۳۲ قانون آیین دادرسی مدنی|ماده ۳۳۲ قانون یاد شده]]، تصمیم مزبور قابل تجدیدنظرخواهی نیست و بدون تجدیدنظرخواهی نیز دلیلی بر مداخله دادگاه تجدیدنظر و اتخاذ تصمیمی بر خلاف تصمیم قطعی دادگاه بدوی وجود ندارد. ضمنا گرچه تصمیمات دادگاه ها باید موجه و مستدل باشد، ولی عدم ذکر علت موجه بودن عذر در تصمیم دادگاه بدوی نیز مجوزی برای مداخله دادگاه تجدید نظر نیست.

[[رده:نظرات مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضائیه]]

[[رده:نظرات مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضائیه سال ۱۴۰۰]]