ماده ۲۱۳ قانون آیین دادرسی کیفری

ماده ۲۱۳ قانون آیین دادرسی کیفری:تفهيم اتهام به كسي كه به عنوان متهم احضار نشده از قبيل شاهد يا مطلع ممنوع است و چنانچه اين شخص پس از تحقيق در مظان اتهام قرار گيرد ، بايد طبق مقررات و به عنوان متهم براي وقت ديگر احضار شود .

پیشینه

ماده فوق را باید از ابداعات نوین قانونگذار محسوب کرد که حکم آن سابقاً مطرح نشده بود.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

علت ماده فوق را برخورداری متهم از برخی از حقوق در فرایند رسیدگی کیفری نظیر حق برخورداری از وکیل و لزوم تصریح این حقوق در احضار نامه ی ارسالی به وی و نیز تصریح این حقوق به او است. اما افرادی نظیر شاهد یا مطلع فاقد چنین حقوقی هستند. اما اگر بعد از تحقیقات از کسی که به عنوانی غیر از متهم احضار شده است، وی در مظان اتهام قرار گرفت، لازم است به عنوان متهم و برای وقتی دیگر احضار شود. از سوی دیگر نمی توان کسی را که اتهامات متوجه وی است به عنوان شاهد یا مطلع و با هدف تفهیم اتهام احضار نمود.

رویه قضایی

نظریه مشورتی شماره 7/93/1473 _ 93/6/24 اداره کل حقوقی قوه قضاییه: فلسفه اصلی وضع ماده213قانون آئین دادرسی کیفری مصوب 1392 حفظ حقوق دفاعی اشخاص متهم به ارتکاب جرم است؛ زیرا همان گونه که در ماده3 قانون فوق­ الذکر ونیز ماده 94 آن تاکید دارد تحقیقات مقدماتی باید به سرعت و به نحو مستمر انجام شود. بنابراین چنانچه وضعیت به گونه­ای باشد که حقوق دفاعی متهم تامین شده باشد؛ مانند مواردی نظیر فرض سوال که شخص احضار شده به عنوان مطلع یا شاهد آمادگی خود را برای تحقیق از وی به عنوان متهم ابراز نماید بازپرس می­تواند با احرازآمادگی متهم در دفاع و لحاظ ماده 190 قانون یاد شده و تفیهم حق متهم در داشتن وکیل مبادرت به انجام تحقیق بدون لزوم احضار مجدد نماید. بدیهی است مواردی که انجام تحقیق منجر به صدور قرار تامین کیفری ودر نهایت بازداشت متهم می­گردد می­تواند دال بر عدم آمادگی متهم در دفاع و تدارک لازم جهت جلوگیری از بازداشت وی باشد. اما در هر صورت احراز شرایط منوط به اعلام آمادگی متهم و تشخیص بازپرس ذی ربط می باشد.