ماده ۱۱۱ قانون دریایی ایران مصوب ۱۳۴۳

تعاریف

اصطلاحاتیکه در این فصل بکار رفته دارای معانی ذیل است .

الف - متصدی حمل - متصدی حمل عبارتست از مالک یا مستأجر و یا تجهیزکننده کشتی که طرف قرارداد حمل واقع شود .

ب - قرارداد حمل - باستثناء قرارداد اجاره کشتی قرارداد حمل قراردادی است که از طرف متصدی حمل و یا بحساب او برای حمل مسافر منعقد گردد .

ج - مسافر - مسافر فقط بکسی اطلاق میشود که بر طبق قرارداد حمل با کشتی سفر نماید .

د - کشتی - منظور از کشتی فقط کشتی های دریاپیماست .

هـ - مدت حمل - مدت حمل مدتی است که مسافر در کشتی است و یا در حال سوار شدن و یا پیاده شدن از آن باشد ولی این مدت شامل زمانی که مسافر در ایستگاه دریائی و یا روی اسکله و یا تأسیسات دیگر بندری توقف نماید نخواهد بود . بعلاوه مدت حمل شامل زمانی است که مسافر از طریق آب یا از خشکی بکشتی و یا بالعکس حمل شود مشروط بر آنکه قیمت این حمل در بهای بلیط منظور شده باشد و یا وسیله بکار برده شده برای حمل اضافی از طرف متصدی حمل در اختیار مسافر قرار گرفته باشد .

و - حمل و نقل بین المللی - حمل و نقل بین المللی عبارت از هر حمل و نقلی است که بموجب قرارداد حمل مبداء و مقصد در یک کشور تعیین و بندر عرض راهی که کشتی در آن توقف میکند در کشور دیگر و یا مبداء و مقصد در دو کشور مختلف قرار گرفته باشند .

مقالات مرتبط

• مسئولیت متصدی حمل و نقل دریایی در قبال مسافر در حقوق ایران (با مطالعه تطبیقی اجمالی)