اختیار دولت میزبان در تغییر قرارداد بلندمدت فروش نفت (ضمیمۀ قرارداد بالادستی): تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «.» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
. | '''اختیار دولت میزبان در تغییر قرارداد بلندمدت فروش نفت (ضمیمۀ قرارداد بالادستی)'''، مقاله ای از [[رضا طجرلو]]، [[محمدرضا افشاری]]، [[سید محمد طباطبائی نژاد]] است که دوره هفتم شماره اول [[نشریه مطالعات حقوق انرژی]] دانشگاه تهران منتشر شده است. | ||
== چکیده == | |||
مطابق با نظر قانون گذار،جبران سرمایه گذاری شرکت های نفتی در قراردادهای خدماتی (بیع متقابل و IPC)، مشروط به حصول تولید تجاری میدان و از محل فروش همان تولیدات یا عواید آن خواهد بود. در این راستا قراردادهای بلندمدت فروش نفت به صورت ضمیمه قرارداد بالادستی و برای بازپرداخت هزینه ها و حق الزحمه پیمانکار منعقد می شود. اجرای این قراردادها در طول زمان، تغییر شرایط در بازار داخلی و جهانی، اهمیت به سزای نفت در تامین انرژی و اثرات سیاسی و اقتصادی آن در منطقه و جهان،موجب شده است تا این قراردادها در معرض تغییر قرار گیرند . بنابر اهمیت موضوع، پس از تعیین ماهیت قراردادهای بلند مدت فروش نفت ضمیمه، بررسی اختیار دولت در تغییر آنها و آثار و تبعات این تغییر، از مباحث این تحقیق خواهد بود.در نهایت راه حلی مناسب برای حفظ حقوق سرمایه گذار خارجی ارائه می شود به نحوی که حقوق و انتظارات مشروع او، در عین رعایت حقوق و اختیارات فوق قراردادی دولت، حفظ و تامین شود. | |||
== کلید واژه == | |||
* پیمانکار | |||
* تغییر در قرارداد | |||
* دولت میزبان | |||
* قرارداد های بلند مدت فروش نفت | |||
== مواد مرتبط == | |||
* [[ماده 2 قانون نفت 1366 اصلاحی سال 1390|ماده 2 قانون نفت]] | |||