قرار عدم استماع دعوا: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
فاطمه امیدی (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی ««هر گاه دعوا، با شرایطی که طرح شده یا اوضاع و احوالی که بر آن حاکم است، قابل شنیدن نباشد و دادگاه نتواند به ماهیت آن رسیدگی کند، به ناچار و الزاماً '''قرار عدم استماع''' صادر می‌گردد».<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=آیین دادرسی مدنی (جلد...» ایجاد کرد) |
فاطمه امیدی (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
«هر گاه [[دعوا]]، با شرایطی که طرح شده یا اوضاع و احوالی که بر آن حاکم است، قابل شنیدن نباشد و [[دادگاه]] نتواند به [[ماهیت دعوا|ماهیت]] آن رسیدگی کند، به ناچار و الزاماً '''قرار عدم استماع''' صادر می‌گردد».<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=آیین دادرسی مدنی (جلد دوم)|ترجمه=|جلد=|سال=1396|ناشر=میزان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6670168|صفحه=|نام۱=گودرز|نام خانوادگی۱=افتخارجهرمی|نام۲=مصطفی|نام خانوادگی۲=السان|چاپ=1}}</ref> | |||
استماع در لغت به معنی «شنود، شنیدن، گوش دادن و ...» است. در مقابل، عدم استماع یعنی «نشنیدن، | |||
گوش ندادن و ...»؛ در حقوق عدم استماع یعنی ادعا یا دعوایی که قابلیت شنیده شدن را ندارد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قرارهای مدنی (مقررات شکلی، آثار ماهوی با نکاهی بر آیین دادرسی فرانسه)|ترجمه=|جلد=|سال=1392|ناشر=فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6670172|صفحه=|نام۱=محمود|نام خانوادگی۱=قلعه نوی|چاپ=1}}</ref> در خصوص قرار عدم استماع دعوا، چنین مطرح شده است که:«هر گاه [[دعوا]]، با شرایطی که طرح شده یا اوضاع و احوالی که بر آن حاکم است، قابل شنیدن نباشد و [[دادگاه]] نتواند به [[ماهیت دعوا|ماهیت]] آن رسیدگی کند، به ناچار و الزاماً '''قرار عدم استماع''' صادر می‌گردد».<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=آیین دادرسی مدنی (جلد دوم)|ترجمه=|جلد=|سال=1396|ناشر=میزان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6670168|صفحه=|نام۱=گودرز|نام خانوادگی۱=افتخارجهرمی|نام۲=مصطفی|نام خانوادگی۲=السان|چاپ=1}}</ref> | |||
== مواد مرتبط == | == مواد مرتبط == | ||
نسخهٔ ۲۰ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۴۳
استماع در لغت به معنی «شنود، شنیدن، گوش دادن و ...» است. در مقابل، عدم استماع یعنی «نشنیدن،
گوش ندادن و ...»؛ در حقوق عدم استماع یعنی ادعا یا دعوایی که قابلیت شنیده شدن را ندارد.[۱] در خصوص قرار عدم استماع دعوا، چنین مطرح شده است که:«هر گاه دعوا، با شرایطی که طرح شده یا اوضاع و احوالی که بر آن حاکم است، قابل شنیدن نباشد و دادگاه نتواند به ماهیت آن رسیدگی کند، به ناچار و الزاماً قرار عدم استماع صادر می‌گردد».[۲]
مواد مرتبط
منابع
- ↑ محمود قلعه نوی. قرارهای مدنی (مقررات شکلی، آثار ماهوی با نکاهی بر آیین دادرسی فرانسه). چاپ 1. فکرسازان، 1392. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6670172
- ↑ گودرز افتخارجهرمی و مصطفی السان. آیین دادرسی مدنی (جلد دوم). چاپ 1. میزان، 1396. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6670168