ماده ۲۴۸ قانون آیین دادرسی کیفری: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۱: خط ۱۱:


== منابع ==
== منابع ==
{{پانویس}}

نسخهٔ ‏۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۱

ماده ۲۴۸ قانون آیین دادرسی کیفری:مدت اعتبار قرار منع خروج از كشور شش ماه و قابل تمديد است . در صورتي كه مدت مندرج در دستور منع خروج منقضي شود ، اين دستور خود به خود منتفي است و مراجع مربوط نمي توانند مانع از خروج شوند .

پیشینه

سابقاً در ماده 133 قانون آیین دادرسی کیفری (مصوب 1378) قرار منع خروج از کشور به عنوان یکی از قرار های تأمین کیفری شناسایی شده بود. اما در قانون جدید، این قرار را در زمره قرار های نظارت قضایی تلقی کرده اند.[۱]

نکات توضیحی تفسیری دکترین

مقصود از عبارت «اين دستور خود به خود منتفي است و مراجع مربوط نمي توانند مانع از خروج شوند .» آن است که دستور مجدد مقام قضایی برای رفع ممنوع الخروجی پس از انقضاء شش ماه نیاز نیست.[۲]

بر خلاف گذشته که مدت اعتراض به این قرار بیست روز در نظر گرفته شده بود، بر اساس قانون جدید در صورت انقضاء مدت مندرج در دستور منع خروج از کشور، این دستور خود به خود منتفی است.[۳]

منابع

  1. صادق سلیمی و امین بخشی زاده اهری. تحلیل ماده به ماده قانون آیین دادرسی کیفری 1392 در مقایسه با قوانین سابق. چاپ 1. جنگل، 1393.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6277856
  2. علی خالقی. نکته ها در قانون آیین دادرسی کیفری. چاپ 1. موسسه مطالعات و پژوهش های حقوقی شهر دانش، 1393.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4763632
  3. صادق سلیمی و امین بخشی زاده اهری. تحلیل ماده به ماده قانون آیین دادرسی کیفری 1392 در مقایسه با قوانین سابق. چاپ 1. جنگل، 1393.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6277860