ماده ۲۰۲ قانون آیین دادرسی مدنی

هرگاه کسی اقرار به امری نماید که دلیل ذی‌حق بودن طرف او باشد، دلیل دیگری برای ثبوت آن لازم نیست.

توضیح واژگان

اقرار :در لغت به معنای اذعان یا اعتراق به حق می‌باشد و عبارت است از اخبار به حقی برای غیر و به ضرر خود، اقرار از جمله ادله ای است که حدود و اعتبار و ارزش اثباتی آن در قانون مشخص شده و با ارزش‌ترین ادله می‌باشد به طوری که اقرار را «سید ادله» و «ملکه دلایل» می‌نامند.

اقرار قاطع دعوا: اقراری است که شامل خواسته مطلوب مدعی بوده و دعوا را کلا یا بعضاً فیصله می‌دهد این اقرار دادرس را از رسیدگی به دعوا معاف و ممنوع می‌سازد، تعریف اقرار در ماده ۱۲۵۹ ق. م نیز ناظر به همین اقرار می‌باشد.

پیشینه

پیش از اصلاح قانون مدنی میان دلایل اثبات به ترتیب اهمیت آنان طبقه‌بندی روشنی به شرح ذیل وجود داشت: ۱) اقرار ۲) اسناد ۳) گواهی ۴) اماره‌ها ۵) سوگند، که در این طبقه‌بندی اقرار ملکه دلایل و قاطع دعوا بود.

نکات توضیحی وتفسیری دکترین

اقرار قاطع دعوا در یک بررسی مقابل اقرار به مقدمات دعوا قرار می‌گیرد که این اقرار ناظر به مقدمات اثبات دعوا و اسباب مورد استناد مدعی است ولی قاطع دعوا نیست و حق مورد مطالبه را نمی‌پذیرد مانند اینکه در دعوای که مستند آن سندی باشد، خوانده اصالت سند را بپذیرد که دلیلی بر پذیرش اصل خواسته و مدعی وجود ندارد.

اقرار قاطع دعوا اقراری است که شامل خواسته مطلوب مدعی بوده و دعوا را کلا یا بعضاً فیصله می‌دهد این اقرار دادرس را از رسیدگی به دعوا معاف و ممنوع می‌سازد، تعریف اقرار در ماده ۱۲۵۹ ق. م نیز ناظر به همین اقرار می‌باشد. حکم صادره بر پای اقرار قاطع غیرقابل تجدید نظر می‌باشد.

مصادیق و نمونه‌ها

در دعوای خلع ید با احراز مالکیت خواهان، اگر خوانده به غاصبانه بودن تصرف خود در ملک خواهان اقرار نماید، دیگر موجبی برای ادامه رسیدگی و تجدید جلسه دادگاه نبوده و پرونده معد صدور حکم است و مفتضی است دادگاه خوانده را به خلع ید محکوم کند.