ماده ۶۹۵ قانون مجازات اسلامی (۱۳۹۲)

از بین ‌بردن حس چشایی و نقصان آن، موجب ارش است.

پیشینه

در قانون سال 1370 از بین بردن حس چشایی به صورت کامل بیان شده بود.اما در قانون سال 1392 نقصان جزئی نیز بیان شده است.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

در رابطه با دیه حس چشایی ارش ثابت میشود. در واقع زمانی که اهمیت آن حس یا منفعتی که از بین رفته است چندان مهم نباشد،دیه کمتر یا ارش به آن تعلق میگیرد.بنابراین دیه از بین رفتن حس لامسه و چشایی(برخلاف سایر حواس)تنها موجب ارش میشود.

سوابق فقهی

برخی فقها معتقد هستند که در مورد دیه حس چشایی حدیث خاصی وجود ندارد و نمیتوان آن را با بویایی قیاس کرد و قاعده"کل ما فی الانسان منه واحد و ففیه الدیه" هرچند مضمون اخبار صحیح است اما منافع را در بر نمیگیرد.چون آن قاعده و احادیث شامل منافع نمیشود.بنابراین مورد از موارد حکومت عدلین است.