ماده ۴۶۱ قانون مجازات اسلامی

هرگاه مجنی ‌علیه در ایامی ‌که کارشناس مورد وثوق برای بازگشت منفعت زایل ‌شده تعیین نموده است فوت نماید و مرتکب، مدعی بازگشت منفعت قبل از وفات بوده و اولیای میت، منکر آن باشند، در صورتی ‌که مرتکب نتواند ادعای خود را ثابت کند، قول اولیاء با سوگند مقدم است و نوبت به اجرای قسامه نمی‌ رسد و چنانچه تنها برخی از اولیاء سوگند بخورند، دیه نسبت به سهم آنان ثابت می‌ شود.

توضیح واژگان

کارشناس شخصی است که به واسطه تخصص و اطلاعات خود، قادر به تسهیل دور حکم نزدیک به واقع توسط دادگاه است.

پیشینه

ماده 459 قانون مجازات اسلامی (مصوب 1370) در این خصوص قابل توجه است.

مستندات فقهی

این ماده را مبتنی بر قاعده البینه علی المدعی و اللیمین علی المنکر دانسته اند. چرا که زوال منفعت در این جا امری یقینی و بازگشت آن مشکوک است.لذا باید اصل را بر عدم بازگشت منفعت قرار داد و بازگشت آن بر اساس قاعده نیازمند دلیل است.

سوابق فقهی

برخی از فقها معتقدند اگر مجنی علیه پیش از گذشت مدتی که شهود برای بازگشت قوه بینایی معین نموده اند فوت کند، دیه بر جانی اول مستقر است.