ماده ۱۹۲ قانون آیین دادرسی مدنی

استنکاف طرف از حضور در دادگاه یا عدم قبول سازش بعد از حضور در هرحال مانع نمی‌شود که طرفین بار دیگر از همین دادگاه یا دادگاه دیگر خواستار سازش شوند.

توضیح واژگان

سازش: توافق و تسالم دو طرف دعوی در ددگاه یا خارج از آن، به منظور از ابین بردن اختلافات و پایان دادن به منازعه خویش را سازش می‌نامند.

پیشینه

مفاد این ماده در ماده در قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۲۹۰ مشابهی نداشته اما در ماده ۳۴۱ ق.ا.د. م سال ۱۳۱۸ پیش‌بینی شده بود.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

مطابق این ماده با وجود عدم حضور فرد در دادگاه یا حضور و عدم توافق، امکان طرح مجدد سازش همواره وجود دارد. اما کلمه «طرفین» ظهور در این امر دارد که برای درخواست سازش مجدد باید دو طرف درخواست آن را داشته باشند، البته این ظهور قابل ایراد است چرا که اشکالی ندارد که طرف با طرف دیگر گفتگو کند و زمینه‌ساز سازش را فراهم نماید، بنابراین می‌تواند مجدد درخواست سازش نماید. گزارش اصلاحی به مفهوم اخص رای شمرده نمی‌شود و لازم نیست به شکل دادنامه صادر شود و در نتیجه از اعتبار امر قضاوت شده برخوردار نمی‌باشد.