ماده ۱۶۶ قانون مجازات اسلامی

اقرار باید با لفظ یا نوشتن باشد و در صورت تعذر، با فعل از قبیل اشاره نیز واقع می شود و در هر صورت باید روشن و بدون ابهام باشد.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

صیغه اقرار ممکن است صراحت داشته باشد و در قالب لفظ یا نوشته انجام شود و گاه غیر صریح است و معنای اقرار از خود صیغه به ذهن متبادر نمیشود بلکه همراه با قرینه های دیگر مثل اشاره این معنا را میفهماند. همچنین در صورتی که شخص قادر به تکلم باشد اقرار وی با اشاره پذیرفته نیست .اقرار مکتوب نیز در حکم اقرار شفاهی است. در هرحال سکوت منکر را نیز نمیتوان نشانه اقرار او دانست زیرا سکوت اعم از اقرار است مگر آنکه قرائنی برای آن وجود داشته باشد. به علاوه اقرار به حقوق الهی نیز باید صریح و روشن باشد و هیچگونه احتمال خلافی بر آن داده نشود.در غیر این صورت طبق قاعده "تدرء الحدود بالشبهات" اقرار نافذ نیست واگر در اثبات حد شبهه ای باشد،حد اجرا نمیشود.

سوابق فقهی

تاریخچه فقه نشان میدهد که تاکید فقها بر اقرار به لفظ بخاطر آن بوده است که مردم آن زمان به ندرت از نوشتن استفاده میکردند. اما در حال حاضر که قضیه حالتی معکوس پیدا کرده است،نوشته ها نقش اساسی پیدا کرده اند و نباید اعتبار لفظ را اعتباری ذاتی و موضوعی دانست .

رویه های قضایی

در رای شماره 3154-1319/7/4 دادگاه عالی انتظامی قضات بیان شده است که" اعتراف متهم به ارتکاب بزه وقتی میتواند منشا اثر شود که اجمال نداشته باشد،با خصوصیات قضیه وفق پیدا کند و وقوع جرم نیز احراز شود و در نهایت قرائن و اوضاع و احوال قضیه،اعتراف متهم را تائید کند."

مواد مرتبط

ماده 1260 قانون مدنی

ماده 1261 قانون مدنی

ماده 204 قانون آئین دادرسی مدنی