ماده ۲۵ قانون مجازات عمومی مصوب ۱۳۵۲
در مورد تكرار جرم بطريق زير رفتار ميشود: اگر مجرم داراي سابقه محكوميت جنائي يا جنحه باشد و مرتكب جرم ديگري شود به بيش از حداكثر مجازات جرم جديد محكوم ميگردد بدون آنكه از يك برابر و نيم حداكثر مذكور تجاوز كند در صورت وجود كيفيات مخفف دادگاه نميتواند مجازات مرتكب را كمتر از يك برابر و نيم حداقل مجازات‌جرم جديد تعيين كند. در صورتيكه جرم جديد نظير يكي از جرائم سابق مجرم اعم از شروع و مباشرت و شركت و معاونت در جرم باشد مجازات او‌بيش از حداكثر مجازات جرم جديد خواهد بود بدون آنكه از دو برابر حداكثر مذكور تجاوز كند و در اينمورد دادگاه نميتواند با رعايت كيفيات مخفف مرتكب را بكمتر از دو برابر حداقل مجازات جرم جديد محكوم نمايد مگر آنكه دو برابر حداقل بيش از حداكثر مجازات باشد كه در اينصورت بحداكثر محكوم خواهد شد.
تبصره 1 جرائم سرقت، كلاهبرداري، خيانت در امانت، اختلاس، تدليس، ارتشاء و جرائم ديگري كه قانوناً در حكم جرائم مذكور شناخته شده باشنده [باشند] از حيث تكرار جرم نظير هم محسوب است.
تبصره 2 در مورد اين ماده دادگاه مكلف است با توجه بتعداد سوابق محكوميت قطعي متهم مجازات را با خصوصيات شخصي او از قبيل رفتار‌اجتماعي يا تمايل يا عادت او بارتكاب بزه منطبق سازد.
تبصره 3 در صورتيكه مجازات جرم جديد اعدام يا حبس ابد باشد دادگاه ميتواند در صورت وجود كيفيات مخفف مجازات را يكدرجه تخفيف دهد و در مورديكه مجازات جرم جديد فاقد حداقل و اكثر باشد دادگاه با وجود كيفيات مخفف ميتواند يكربع از اصل مجازات حبس را‌تخفيف دهد.
تبصره 4 هر گاه حين صدور حكم محكوميتهاي سابق مجرم معلوم نبوده و بعداً معلوم شود دادستان مراتب را بدادگاه صادركننده حكم اعلام ميكند و در اينصورت اگر دادگاه محكوميتهاي سابق را محرز دانست مكلف است حكم خود را طبق مقررات فوق تصحيح نمايد.